Hoogtesimulatie en gewichtsbeheersing

Onbedoeld gewichtsverlies komt regelmatig voor bij bergbeklimmers en bij
personen die op andere manieren worden geconfronteerd met omstandigheden
waarvan de uitwerking vergelijkbaar is met die van ijle lucht (hypoxie).
Hierbij kan bijvoorbeeld worden gedacht aan COPD patienten die door een slechte
longfunctie ook problemen hebben met de zuurtofvoorziening van het lichaam. De
aard van het optredende gewichtsverlies is niet altijd even duidelijk maar is
waarschijnlijk multifactorieel. Een lager lichaamsgewicht kan een gevolg zijn
van een verlies van lichaamswater, van lichaamsvet of van 'lean body mass (=
eiwit). De grootte van het gewichtsverlies lijkt af te hangen van de mate van
hypoxie, van de duur van blootstelling, van de intensiteit van fysieke
activiteit en van de individuele tolerantie voor hypoxie. Dehydratie,
verminderde eetlust, het gebruik van andere metabole substraten en een
verhoging van het energieverbruik worden vaak genoemd als potentiele
mechanismen waardoor hypoxie gewichtsverlies zou kunnen veroorzaken. Het
optreden van gewichtsverlies 'op hoogte' doet vermoeden dat
inspanningsprogramma's voor gewichtsbeheersing een groter effect kunnen
sorteren bij toepassing van hoogtesimulatie. Een innovatieve aanpak van deze
inspanningsprogramma's waarbij d.m.v. hoogtesimulatie wordt gestreefd naar een
verhoging van het energieverbruik biedt in onze optiek het beste perspectief
voor gewichtsbeheersing. Een acute verhoging van het energieverbruik, als
reactie op hoogtesimulatie, wordt verwacht als het melkzuur (lactaat), gevormd
als bijproduct van de anaerobe glycolyse, wordt geklaard via het proces van
gluconeogenese. Het is bekend dat een toename van de gluconeogese leidt tot een
verhoging van het energieverbruik van het lichaam.

Het primaire doel van deze studie is om aan te tonen dat het energieverbruik
van het lichaam o.i.v. hoogtesimulatie kan toe nemen tijdens lichte inspanning
op een fietsergometer. Het secundaire doel is om aan te tonen dat een toename
van het energieverbruik gekoppeld kan worden aan de klaring van melkzuur
(lactaat) dat o.i.v. hoogtesimulatie wordt gevormd als bijproduct van de
anaerobe glycolyse.

De studie heeft een 'Randomised controlled single blind cross-over design'

De interventie bestaat uit een inspanningsprotocol van maximaal 30 minuten. Hetzelfde inspanningsprotocol wordt onder twee omstandigheden uitgevoerd: zeeniveau en hoogtesimulatie (2000 m). De inspanningsbelasting wordt per individu vooraf vastgesteld m.b.v. een LSSH (Lactate Steady State - Hypoxia) screeningsprotocol.

Om te kunnen deelnemen moeten de proefpersonen een algemene vragenlijst
invullen en een sportmedische screening (o.a. ECG bij max inspaning,
longfunctietest) ondergaan. De sportarts beslist op basis van deze gegevens
over in- en exclusie van de proefpersonen.
Tijdens een LSSH (Lactate Steady State - Hypoxia) screening wordt het hoogste
inspanningsniveau (stappen van 15 Watt) waarbij de proefpersoon nog een
constante lactaatspiegel kan handhaven. Het voornoemde inspanningsprotocol
wordt op zeeniveau en onder hoogtesimulatie uitgevoerd op een inspanningniveau
dat 3 stappen (= 45 Watt) lager ligt. Tijdens de LSSH screening en tijdens het
inspanningsprotocol dienen de proefpersonen zich zo rustig mogelijk te gedragen
en mogen zij niet praten. Voor de sportmedische screening, de LSSH screening en
de inspanningssessies dienen de proefpersonen zich 's ochtends nuchter te
melden op de testlocatie (HAN - SENECA). Tijdens de LSSH screening en
inspanningssessies wordt maximaal 12 keer een klein (10 uL) bloedmonster
genomen via een vingerprik. De proefpersonen worden ook regelmatig bevraagd
omtrent de ervaren inspanningsbelasting (RPE-vragenlijst).