Peripersoonlijke ruimte en Chronische pijn

Pijn trekt aandacht wat het mogelijk maakt te leren welke gebeurtenissen om ons
heen geassocieerd zijn met pijn. Door te leren kunnen we pijnlijke gevolgen
voorspellen en de noodzakelijke acties uitvoeren om deze gevolgen af te weren.
Soms gaat acute pijn niet meer weg, zelfs als de onderliggende schade al
hersteld is. Een verondersteld mechanisme wat hier aan ten grondslag zou kunnen
liggen is dat pijnpatienten een negatieve voorspellende waarde blijven
toekennen aan het pijnsignaal.

Ten eerste onderzoeken we de aandachtsbias voor pijnsignalen die bij chronische
pijnpatienten (CPP) wordt verondersteld. Daarnaast onderzoeken we of de
chroniciteit van pijn gerelateerd is aan sneller leren en langzamer afleren van
nieuwe associaties tussen pijnsignalen (lichte electrische stroomprikkel) en
visuele stimuli, in vergelijkint tot patienten met acute pijn en gezonde
controles. Uiteindelijk onderzoeken we ook of het leren afhankelijk is van de
ruimtelijke nabijheid van de pijnsignalen en de visuele stimuli, en of deze
afhankelijkheid anders is voor voor CPP.

De studie heeft een quasi-experimenteel design met meerdere binnen- en
tussenproefpersoon factoren die worden onderzocht door middel van een visuele
zoektaak op de computer met drie verschillende experimentele condities.
Daarnaast gebruiken we klassieke conditionering om het leermechanisme te
onderzoeken.

Deelnemers kunnen negatieve emotionele gevoelens hebben tijdens de studie,
echter, de gebruikte methoden zijn niet invasief. De kennis die wordt vergaard
met dit onderzoek heeft implicaties voor het verbeteren van behandeling en/ of
diagnostische methoden: de voordelen wegen duidelijk zwaarder dan de nadelen.