Het effect van intestinal brake activate op verschillende locaties in het maag-darm kanaal op voedselinname en het vrijkomen van hormonen.

Rationale: Het vrijkomen van intacte nutriënten in de dunne darm kan zorgen
voor de activatie van een intestinale rem. In het engels wordt dit ook wel de
activatie van een intestinal brake genoemd. Dit is een negatief feedback
mechanisme vanuit de dunne darm naar de maag en het centraal zenuwstelsel. Op
deze manier ontstaat er een afname in voedselinname (die ook te zien is na
RYGB), hongergevoel en voedselopname. Daarnaast zorgt het voor een toename in
verzadiging. In onze vorige studie (METC 11-3-034) hebben we laten zien dat het
infunderen van vet, eiwit en koolhydraat in het ileum alle drie zorgen voor de
activatie van de ileal brake (met een duidelijke afname in voedselinname). Op
dit moment is het niet duidelijk in welk gedeelte van de dunne darm de intacte
nutriënten moeten worden geinfundeerd om een maximaal effect hiervan te
bewerkstelligen. In deze studie willen we daarom, in twee substudies (eenmaal
met een eiwit en eenmaal met een koolhydraat, onderzoeken wat de verschillen
tussen het infunderen van nutriënten in duodenum, jejunum en ileum op
voedselinname en verzadiging zijn.

Studie A:
Doel: Het onderzoeken van de verschillen tussen drie locaties (duodenum,
jejunum en ileum), wanneer caseïne direct in de dunne darm wordt geinfundeerd,
op ad libitum voedselinname, verzadiging en het vrijkomen van
verzadigingshormonen.

Hypothese: Het infunderen van caseine in het duodenum en jejunum zorgt voor een
afname in voedselinname die vergelijkbaar is met het infunderen van caseïne in
het ileum.

Primaire uitkomstmaat: Het effect van rechtstreekse toediening van caseine op
verschillende plaatsen in de dunne darm op ad libitum voedselinname
onderzoeken.

Secundaire uitkomstmaten:
1. Het effect van rechtstreekse toediening van caseine op verschillende
plaatsen in de dunne darm op verzadiging onderzoeken.
2. Het effect van rechtstreekse toediening van caseine op verschillende
plaatsen in de dunne darm op het vrijkomen van verzadigingshormonen
onderzoeken.

Studie B:
Doel: Het onderzoeken van de verschillen tussen drie locaties (duodenum,
jejunum en ileum), wanneer sucrose direct in de dunne darm wordt geinfundeerd,
op ad libitum voedselinname, verzadiging en het vrijkomen van
verzadigingshormonen.

Hypothese: Het infunderen van sucrose in het duodenum en jejunum zorgt voor een
afname in voedselinname die vergelijkbaar is met het infunderen van sucrose in
het ileum.

Primaire uitkomstmaat: Het effect van rechtstreekse toediening van sucrose op
verschillende plaatsen in de dunne darm op ad libitum voedselinname
onderzoeken.

Secundaire uitkomstmaten:
1. Het effect van rechtstreekse toediening van sucrose op verschillende
plaatsen in de dunne darm op verzadiging onderzoeken.
2. Het effect van rechtstreekse toediening van sucrose op verschillende
plaatsen in de dunne darm op het vrijkomen van verzadigingshormonen
onderzoeken.
3. Het verschil tussen caseïne en sucrose onderzoeken.

Gerandomiseerde, dubbel-blinde cross-over studie. Met Substudie A: Infusie van
caseïne. Substudie B: infusie van sucrose.

Infusie van casein of sucrose in de dunne darm

Bloed monsters Op elke testdag (1-4) wordt er een infuus in een ader van de
onderarm geplaatst om bloed af te kunnen nemen. Per tijdspunt wordt er 8ml
bloed afgenomen, totaal van 72ml per dag (totaal van 288mL voor de 4
testdagen). Na het afnemen wordt er onmiddelijk een DPPIV-remmer aan het bloed
toegevoegd. Hierdoor blijft actief GLP-1 in het plasma meetbaar. Tijdens het
afnemen van de bloedmonsters zitten de proefpersonen in een comfortabele stoel
met een verstelbare rugleuning. Er worden geen bijwerkingen verwacht bij het
afnemen van de bloedmonsters.

VAS scores voor verzadiging en gastrointestinale klachten Scores voor
verzadiging, honger, verlangen om te eten en gastrointestinale klachten
(brandend, vol gevoel, krampen, kolieken etc) worden gemeten door gebruik te
maken van een visual analogue score (VAS, 0 tot 100 mm).

Plaatsing van sonde en doorlichting Het plaatsen van de nasoileale sonde kan
voor de proefpersoon even vervelend zijn. Elke test dag start met het plaatsen
van de sonde. De stralings blootstelling tijdens het positioneren van de sonde
is maximaal (0.05 mSv). De totale stralings blootstelling (alle testdagen) is
ongeveer 0.20 mSv (0.05 mSv x 4). Dit komt qua blootstelling aan straling
ongeveer overeen met 2 retour vluchten van Amsterdam naar Sydney in een
vliegtuig op een hoogte van 4 km (www.ngr-nl.com). Aangezien de sonde 4 dagen
in situ blijft kan dit resulteren in milde klachten (neus en keel). Deelnemers
kunnen altijd (24 uur per dag) in contact komen met de onderzoeker indien niet
noodzakelijk is. Alle deelnemers zijn gezonde vrijwilligers en we verwachten
geen gezondheidsvoordelen of gezondheidsnadelen