Effecten van perifere en cortical sstimulatie op geassocieerde spieractiviteit

Bij het produceren van grote krachten of bij het langdurig volhouden van een
submaximale kracht worden er naast de *bedoelde* contractie (target-contractie)
steeds meer *non-target* spieren geactiveerd, zelfs spieren in het
contralaterale ledemaat worden geactiveerd (Gellhorn 1947; Dimitrijevic et al.
1992; Gandevia et al. 1993; Mayston et al. 1999; Zijdewind and Kernell, 2001,
Zijdewind et al., 2006). Echter op welke wijze deze activiteit tot stand komt
is onbekend. In experimenten die door ons (Zijdewind & Kernell, 2001) zijn
uitgevoerd is gebleken dat de hoeveelheid geassocieerde activiteit beinvloed
kan worden door vermoeidheid en door perifere stimulatie van de spier. Deze
laatste observatie suggereert dat de corticale en/of spinal circuits worden
beinvloed door contralateral activatie. Het is echter onduidelijk op welk nivo
de beinvloeding plaatsvindt.

Dit voorstel is een pilot-studie waarbij met behulp van transcraniele en
transmastoid stimulatie wordt onderzocht op welk nivo (spinaal of supraspinaal)
de veranderingen in exciteerbaarheid plaatsvinden tijdens geassocieerde
bewegingen.

De proefpersoon wordt met zijn onderarm en hand vastgezet in de opstelling.
Deze fixatie is noodzakelijk om nauwkeurige krachtsregistraties te kunnen
maken. Op de spier die de wijsvinger abduceert (eerste dorsale interosseus)
worden EMG elektroden geplakt. Deze elektroden dienen om de activiteit van de
spier te registeren. De proefpersoon wordt gevraagd om een maximale contractie
uit te voeren met de wijsvinger van zijn dominante hand. Er worden geen
instructies met betrekking tot de contralaterale wijsvinger gegeven. De kracht
van zowel de dominante *doel* vinger als van de niet-dominante vinger worden
gemeten. Daarna moet de proefpersoon een uithoudings- of vermoeidheidstest
uitvoeren. De proefpersoon moet 30% van de maximale kracht van de dominante
hand gedurende 30 s leveren gevolgd door een maximale contractie en 4-s rust.
De 30-s submaximale, de kortdurende maximale contractie (4 s) en de 4-s rust
worden herhaald totdat de proefpersoon 30% van zijn oorspronkelijke maximale
kracht niet meer haalt.
Na afloop moeten nog een aantal kortdurende maximale contracties worden
uitgevoerd. Tijdens de maximale contracties wordt afwisselend de corticospinale
banen en de motor cortex (TMS) gestimuleerd nadat de hand/arm gestimuleerd.
Alle stimulatie gebeurt met behulp van oppervlakte elektroden.

Elektrische stimulatie van de spier en van corticospinale banen. Magnetische stimulatie van de motor cortex.

De elektrische stimulatie kan door proefpersonen als vervelend worden ervaren.