Spieractivatie van abnormale koppeling van schouder- en elleboogmomenten tijdens reiken na CVA

Na een cerebrovasculair accident (CVA) is de armfunctie vaak beperkt. Onderzoek
heeft uitgewezen dat hierbij abnormale, ongewilde koppelingen tussen schouder-
en elleboogmomenten een rol spelen. Daarbij is een theorie geformuleerd dat een
drempel bestaat bij iedere patiënt, waarboven de abnormale koppeling (synergie)
tot uiting komt, gerelateerd aan de mate van inspanning. Het is echter nog niet
bekend hoe deze abnormale koppelingen tot uiting komen in spieractivatie en of
een intensiteit-gerelateerde drempel aanwezig is. Tevens is nog niet veel
bekend over het gedrag van de abnormale koppelingen onder verschillende
snelheden van bewegen. Informatie over deze onderliggende spieractivatie geeft
een beter begrip van bewegingsaansturing na een CVA en dit biedt
aangrijpingspunten voor nieuwe toepassingen in de revalidatie ten behoeve van
het herstel van de armfunctie na een CVA.

Het doel van dit onderzoek is allereerst om inzicht te krijgen in
spieractivatie bij reikbewegingen met een ongewilde koppeling tussen schouder
en elleboog bij CVA-patiënten en de aanwezigheid van een
intensiteit-gerelateerde drempel, waarboven een ongewilde koppeling tussen
schouder en elleboog tot uiting komt. Daarnaast wordt het verband tussen
isometrische en isokinetische bewegingsuitvoeringen onderzocht.

Spieractivatie tijdens een beweging met abnormale koppeling wordt vergeleken
met een beweging zonder abnormale koppeling in een cross-sectioneel experiment
van herhaalde bewegingen. De koppeling wordt uitgelokt door weerstand tegen
schouderabductie te geven, tijdens een reikbeweging naar lateraal en omhoog tot
schouderhoogte, waarbij 4 verschillende intensiteiten van weerstand worden
toegepast (met een maximum van 60% van het individueel geleverde maximale
moment).
Daarnaast worden isokinetische elleboogextensies (op 4 verschillende snelheden)
vergeleken met de isometrische uitvoering. Dit wordt 7 keer herhaald, waarbij
de mate van te leveren schouderabductie wordt gevarieerd in gelijke stappen van
0 tot 200% van het gewicht van de arm.

De belasting en risico*s voor de deelnemers zijn beperkt tot een minimum,
aangezien de bewegingstaak een functionele en bekende armbeweging is, die
alleen binnen het bereik van de deelnemers mogelijkheden wordt uitgevoerd.
Daarnaast is het exoskelet zodanig ontworpen, dat geen bewegingen kunnen worden
veroorzaakt buiten het bereik van de deelnemer, aangezien het apparaat alleen
bewegingen die de deelnemer zelf genereert kan remmen en de arm van de
deelnemer uit zichzelf niet kan bewegen.