Vergelijking van de dialysaat- en plasma klaring tussen drie verschillende hemodialysetechnieken.

Bij dialysepatiënten kan stapeling van bepaalde afvalstoffen grote
gezondheidsproblemen geven. In eerdere onderzoeken naar de verschillen tussen
kunstnieren (low-flux versus high-flux) en dialysemethodes (hemodialyse versus
hemodiafiltratie) is met name gekeken naar het effect op morbiditeit en
mortaliteit op korte- en lange termijn, waaronder de cardiovasculaire
gebeurtenissen en sterfte. In deze studies is echter niet in detail gekeken
naar het verschil in klaring van specifieke afvalstoffen tussen de beschikbare
hemodialysemethoden.

Afvalstof klaring vindt bij hemodialyse plaats op basis van diffusie, terwijl
bij hemodiafiltratie zowel diffusieve- als convectieve klaring plaatsvindt. Bij
highflux hemodialyse zal door de hoge doorlaatbaarheid van de kunstnier ook
enige convectieve klaring plaatsvinden door middel van *interne filtratie* en
*back-diffusie*. Er wordt verondersteld dat convectie een betere klaring geeft
van middelgrote moleculen (500-5000 Dalton) en grote moleculen (groter dan
10.000 Dalton).

In andere studies zijn aanwijzingen gevonden dat de daling van fosfaat en beta
2 microglobuline in het bloed met HDF groter is dan na een hemodialyse
behandeling. Hierbij zijn echter alleen de serumconcentraties voor en na
behandeling vergeleken (reductie ratio), maar is niet gekeken naar
dialysaatklaring.

In deze studie gaan we onderzoeken wat er tijdens de verschillende
behandelingen daadwerkelijk in de kunstnier gebeurd door op verschillende
tijdstippen bloed- en dialysaat monsters af te nemen, waarbij het onderzoek
zich richt op middelgrote- en grote moleculen. De klaring van fosfaat zal ook
worden bestudeerd, omdat de klaringseigenschappen van fosfaat niet
vergelijkbaar zijn met die van andere kleine moleculen.

Naast genoemde klaringen zal ook gekeken worden naar de nauwkeurigheid van de
online-Kt/V meting van Gambro (Diascan®). De Diascan voorspelt de effectiviteit
van de behandeling aan de hand van een schatting van de klaring van ureum, die
berekend wordt uit de gemeten veranderingen in de conductiviteit van het
dialysaat na de kunstnier als gevolg van verandering in conductiviteit vóór de
kunstnier. Conductiviteit van dialysaat wordt vrijwel volledig bepaald door
natriumionen, die ongeveer dezelfde grootte en transporteigenschappen hebben
als ureumionen. Er zal gekeken worden of de uitkomsten van de Diascan
vergelijkbaar zijn met de uitkomsten van Kt/V berekend aan de hand van
ureumbepaling in bloedsamples verzameld voor, tijdens en na dialyse. Uit deze
bloedsamples worden de single pool Kt/V (Daugirdas II) en de
ge-equibrilibreerde Kt/V (eKt/V) berekend. Tevens zullen de uitkomsten van de
Diascan vergeleken worden met de ureumklaring berekend uit bloedafnames en
dialysaatsampling gedurende de gehele dialyse. Om deze reden wordt in de bloed-
en dialysaatmonsters ook de hoeveelheid ureum bepaald.

Inzicht krijgen in de klaring van specifieke afvalstoffen door de kunstnier
waardoor in de toekomst mogelijk moet worden om de behandeling beter af te
kunnen stemmen op behoeftes van de individuele patiënt.

Antwoord verkrijgen op volgende onderzoeksvragen:
Primaire onderzoeksvragen:
- Welke verschillen zijn er in plasmaklaring en/of dialysaatklaring van
middelgrote- en grote moleculen tussen low-flux hemodialyse, high-flux
hemodialyse en hemodiafiltratie?
- Heeft de lading van het molecuul effect op de plasmaklaring en/of
dialysaatklaring?

Secundaire onderzoeksvraag:
- Komt de uitslag van de Kt/V meting door de Diascan van de Gambro AK 200
Ultra-S overeen met de uitkomsten berekend aan de hand van ureumbepaling in
bloed- en dialysaat samples?

Onderzoekstype:
Single centre, prospectieve-, klinische-, gerandomiseerde-, cross-over studie.

Behandeling 1: Low-flux hemodialyse: Bloedflow: 350 ml/min. Type dialysaat: Bicarbonaat houdend. Dialysaatflow: 700 ml/min. Kunstnier: Polyflux 17L polyamide (low-flux) oppervlakte 1,7 m2, UF coefficiënt: 12,5 ml/mmHg/u. Nadroparine: 1e dosis: huidige dosis, 2e dosis (na 2 uur): 50 % van huidige dosis. Behandeling 2: High-flux hemodialyse Bloedflow: 350 ml/min. Type dialysaat: Bicarbonaat houdend. Dialysaatflow: 700 ml/min. Kunstnier: Polyflux 170H polyamide (high flux) oppervlakte 1,7 m2, UF coefficiënt: 70ml/mmHg/u. Nadroparine: 1e dosis: huidige dosis, 2e dosis, (na 2 uur): 50 % van huidige dosis. Behandeling 3: Online Hemodiafiltratie post-dilutie. Bloedflow: 350 ml/min. Type dialysaat: Bicarbonaat houdend. Dialysaatflow: 700 ml/min. Substitutieflow: 25 % van bloedflow minus UF volume (vaste ultrafiltratie van 87,5 ml/min). Kunstnier: Polyflux 170H polyamide (high flux) oppervlakte 1,7 m2, UF coefficiënt: 70ml/mmHg/u. Nadroparine: 1e dosis: huidige dosis, 2e dosis, (na 2 uur): 50 % van huidige dosis.

Belasting en risico worden als minimaal beschouwd. Alle handelingen vinden
plaats in de reguliere hemodialysetijd en patienten worden behandeld met
gangbare dialysetechnieken.