Het effect van therapeutisch paardijden op balans, spasticiteit en het algemeen welbevinden bij patienten met een CVA / NAH

Therapeutisch paardrijden wordt gebruikt als een vorm van fysiotherapie.
Tijdens het paardrijden vind er een passieve interactie plaats tussen paard en
patient. De patient reageert lichamelijk op de drie-dimensionele bewegingen van
het paard. De dynamische bewegingen stimuleren vestibulaire, motorische,
proprioceptieve en tactiele systemen (Meregillano, 2004; McGibbon et al.,
1998). De positie van de patient met flexie, abductie en exorotatie van de heup
gecombineerd met de 3-D bewegingen lijken bij te dragen aan een uniek
therapeutisch effect op de balans, houding en spasticiteit (Bertoti, 1991;
Sterba et al., 2002; Meregillano, 2004; Lechner et al., 2004). De interactie
met het paard heeft ook positieve resultaten op cognitie, sociaal gedrag en
emotie (Meregillano, 2004; Hammer et al., 2005).
Literatuur over het effect van therapeutisch paardrijden is minimaal. De
kwaliteit van de studies is matig vanwege een aantal factoren. Allereerst
beschrijven de studies vooral subjectieve uitkomstmaten om het effect te meten
(o.a. Lechner et al., 2004). Daarnaast worden de onderzoeken uitgevoerd met een
kleine populatie, waardoor een juiste interpretatie en generalisatie van de
bevindingen lastig is (Sterba, 2007). Ten slotte is het effect van
therapeutisch paardrijden alleen geëvalueerd door het vergelijken van voor- en
nametingen zonder hierbij te evalueren wat het effect is tijdens de
interventie. Het verklaren van het onderliggende mechanisme van de therapie is
daarom niet mogelijk en de lange termijn effecten blijven onbekend.

Het onderzoek is opgezet om de effecten van therapeutisch paardrijden te meten
in een groep van 30 volwassenen met lichamelijke beperkingen als gevolg van een
CVA / NAH, op balans, spasticiteit en het algemeen welbevinden.

Het onderzoek is opgesteld als een onderbroken tijdserie trial met een
controlegroep.
De populatie wordt opgedeeld in 3 groepen, waarvan 2 interventiegroepen. Alle
groepen zullen in week 1 (baseline), 6, 11 en 16 de algemene observatiemetingen
ondergaan. De eerste interventiegroep krijgt in week 2,3,4, en 5 de interventie
aangeboden met metingen voor en na elk interventiemoment. De tweede
interventiegroep krijgt in week 7, 8, 9 en 10 de interventie aangeboden met de
metingen. De controlegroep wordt alleen tijdens de algemene observatiemetingen
gemeten. Het gehele traject wordt na 16 weken nogmaals herhaald met een nieuwe
groep proefpersonen.

De interventie bestaat uit 4 maal 20 tot 30 minuten per week therapeutisch paardrijden in de manege van Het Roessingh. Voor de interventie van start gaat, krijgen de proefpersonen een video te zien van de therapie om negatieve gevoelens te verminderen. Na de testen in het laboratorium worden de proefpersonen zittend op de rug van het paard geplaatst met behulp van een lift. Het paard stapt in 1 richting in een rustig tempo (stap). Een gekwalificeerde begeleider loopt hierbij naast het paard, draagt als zodanig bij aan de interventie en de veiligheid van de patient. Een tweede observeerder zal buiten de bak aanwezig zijn om eventueel hulp te bieden waar nodig. Tijdens de metingen zal er verder niemand buiten het onderzoek in de manegebak aanwezig zijn.

De verwachting is dat het onderzoek weinig belastend is voor de patiënt omdat:
- de tijd nodig voor de metingen is niet te lang en er is voldoende
mogelijkheid voor
rust
- de metingen zijn beperkt tot een minimale lichamelijke en psychische
belasting
- risico's door deelname aan het onderzoek zijn beperkt.

De verwachting is dat er beperkte risico's verbonden zijn aan deelname.
Risico's worden beperkt door de professionele begeleiding met jarenlange
ervaring met het paardrijden