Activiteit van het sympathische zenuwstelsel en cardiovasculaire orgaanschade in patienten met chronische nierziekte en hypertensie

Cardiovasculaire (CV) orgaanschade komen veel voor bij patiënten met een
chronische nierziekte. Waarom deze problemen zo veel vaker optreden dan bij
leeftijdsgenoten, is maar ten dele bekend. De zogenaamde traditionele
risicofactoren voor CV orgaanschade (zoals hoge bloeddruk en verhoogd
cholesterol) kunnen dit maar voor een deel verklaren. Aangenomen wordt dat een
aantal risicofactoren specifiek optredend bij nierziekten medeverantwoordelijk
zijn voor het optreden van de CV orgaanschade. Waarschijnlijk is de toegenomen
activiteit van het sympathetische zenuwstelsel een belangrijke
nierziekte-specifieke factor. Er zijn zeer veel aanwijzingen dat deze verhoogde
zenuwactiviteit in (belangrijke) mate kan bijdragen aan het ontstaan van CV
orgaanschade. Onze groep heeft de afgelopen jaren uitgebreid onderzoek gedaan
naar het belang van deze verhoogde sympathetische zenuwactiviteit. Wij maken
daarbij gebruik van een zeer betrouwbare methode van zenuwactiviteit meting.
Hoogstwaarschijnlijk ligt de oorsprong van de verhoogde sympathetische
zenuwactiviteit in de zieke nieren. Wij vonden dat de huidige behandeling van
hypertensie (ACE remmers en angiotensine II blockers) deze verhoogde
zenuwactiviteit wel remden, maar niet volledig normaliseerden. Recent vonden
wij dat de relatie tussen de verhoogde sympathische zenuwactiviteit niet
volledig werd weggenomen door deze medicatie. In dit project willen we
onderzoeken of er een relatie bestaat tussen de sympathische activiteit en de
uiting van cardiovasculaire orgaanschade. zie het protocol "introduction"

Het doel van dit project is om te onderzoeken hoe de uitingen van
cardiovasculaire orgaanschade zijn bij de patiënten met hypertensie en
chronische nierziekte, die in het verleden een dergelijke zenuwmeting hebben
gehad en vervolgens volgens de huidige inzichten werden behandeld.

Hypothese:
1. Ondanks *adequate* behandeling volgens huidige inzichten bestaat er een
proportionele relatie tussen de zenuwactiviteit (muscle sympathetic nerve
activity, MSNA) en de cardiovasculaire orgaanschade.


Primaire variabel: linker ventricle massa
Primaire uitkomst: een proportionele relatie tussen linker ventricle massa en
MSNA

Het onderzoeksontwerp is wel degelijk dat van een prospectief follow-up
onderzoek.
Er zijn 60 patienten nog onder behandeling bij ons op de polikliniek. Deze
groep heeft ruim 7 jaar geleden een MSNA-meting gehad en zij zijn in de laatste
7 jaren vervolgd op onze polikliniek.

Materiaal:

- Bloeddrukmeting: De bloeddruk wordt gemeten aan de armen via een normale
bloeddrukmanchet in liggende positie. De hoogte van de bloeddruk wordt
aangegeven in millimeter kwik.

- MRI-scan: Er wordt een Magnetic Resonance Imagine (MRI) zonder contrast
gemaakt bij de deelnemers. MRI is een zeer betrouwbare techniek om linker
ventricle massa en functie te bestuderen. Het geeft een duidelijk beeld van de
mate van hart-schade bij de deelnemers.

- Nierfunctie: Plasma Renin Activity, GFR en serum creatinine

Werkplan:
Patienten worden mondeling en schriftelijk geinformeerd door hun behandelend
arts. Bij patienten die toestemming geven wordt er een MRI-scan zonder contrast
gemaakt om linker ventricle massa en ejectie fractie te beoordelen.

Bij het MRI-onderzoek zonder contrast zijn doorgaans geen bijwerkingen. MRI
maakt gebruik van een sterk magneetveld en radiopulsen om het beeld te
visualiseren. Dit magnetische veld is niet schadelijk.