Effect van behandeling van neuroinflammatie bij de Ziekte van Parkinson, gemeten met PK111-95-PET scan voor en na behandeling met een ontstekingsremmend geneesmiddel

Degeneratie van de substantia nigra in het mesencephalon met in eerste
instantie een aantasting van functie van de dopaminerge neuronen is het
dominante pathologische fenomeen bij het ontstaan van de ziekte van Parkinson.
Echter tevens is vast te komen staan dat ter plaatse van de substantia nigra,
maar ook elders in het brein van Parkinson patiënten, een locale
neuroinflammatoire reactie is ontstaan. Deze wordt gekenmerkt door geactiveerde
microgliacellen. Dit zijn de natuurlijke immuuncellen van de hersenen.
Enerzijds wordt aangenomen, dat microgliacellen door de neuronale degeneratie
worden geactiveerd. Anderzijds zijn er vele argumenten om te stellen, dat
geactiveerde microgliacellen zelf het degeneratieve proces versnellen en in
stand houden. Remming van deze (secundaire) neuroinflammatoire reactie zou
mogelijk het degeneratieve proces kunnen vertragen of zelfs blokkeren. COX2
inhiberende substanties zijn in principe geschikt voor een dergelijke
behandeling, echter het is (nog) niet overtuigend aangetoond, dat dit in de
praktijk ook inderdaad zo werkt.
In vivo kan de cerebrale inflammatie bij degeneratieve processen zoals bij de
ziekte van Parkinson en andere worden aangetoond en semiquantitatief worden
gemeten met behulp van de radiotracer C11-PK11195 en PET.

Aantonen bij Parkinson patiënten in vivo, dat het neuroinflammatoire cerebrale
proces kan worden geremd door COX2 inhibitie en dat dit kan worden gemonitored
door specifieke radiotracer methoden.

In deze pilot studie zal een beperkte groep Parkinson patiënten gedurende 1
maand 100mg tweemaal daags celecoxib per os krijgen. Vóór en na die periode zal
een C11-PK11195 PET scan worden verricht. Ook zal een uitgangs-MRI worden
verricht. Het onderzoek is kleinschalig, niet gerandomiseerd en zonder placebo
arm. Wél wordt parallel een groep Parkinson patiënten twee maal gescand om de
test-retest variabiliteit te kunnen bepalen.

Indien positief kan een groter longitudinaal onderzoek worden voorbereid om de
klinische aspecten van deze behandeling te onderzoeken.

Bij 10 patiënten gedurende 1 maand 100mg celecoxib 100 mg tweemaal daags. Alle patiënten krijgen twee C11-PK11195 PET scans met een veneuze en een arteriële canule in een arm.

Er zijn geen bijzondere risicos aan dit onderzoek verbonden. De PET scans zijn
standaard procedures in het UMCG. De stralenbelasting is binnen de norm voor
proefpersonen. Een veneuze punctie is in de praktijk zonder risicos. Een
arteria radialispunctie is in de praktijk eveneens zonder risico, echter bij
onvoldoende afdrukken na de scan kan een hematoom onstaan.
Een MRI scan levert in de praktijk geen problemen op mits wordt ingegaan op
eventuele claustrofobie, implantaten e.a.. De celecoxib medicatie betreft een
geregistreerd middel welke in een matige dosis zal worden verstrekt. Mogelijke
bekende ongewenste werkingen treden vooral op op het gastrointestinale gebied.
Indien dit optreedt zal de medicatie worden gestopt.