Sarcopenia in patiënten met reumatoïde artritis en osteoartritis, een pilootstudie.

Sarcopenie is een gegeneraliseerde, leeftijdsgerelateerde vermindering van
spiermassa en gaat gepaard met verlies van kracht en functie lijdend tot
spierzwakte. Het gevolg hiervan zijn progressieve beperkingen en verlies van
zelfredzaamheid. Sarcopenie is tevens gerelateerd aan verhoogde mortaliteit. De
pathofysiologische mechanismen die tot sarcopenie leiden zijn nog niet
ontrafeld. Factoren, zoals immobiliteit en ondervoeding dragen bij aan de
ontwikkeling van sarcopenie, andere mogelijke oorzaken zijn
systeemveranderingen zoals een vermindering aan groeihormoonproductie en een
verhoogde ontstekingsactiviteit.
Het belangrijkste kenmerk van reumatoïde artritis (RA) is chronische
inflammatie, deze leidt tot deformatie van het gewricht door veranderingen aan
kraakbeen, bot en ligamenten. Cytokines zoals TNF-α, IL-1β and IL-6 stimuleren
synoviaal cellen, dit leidt tot destructie van het gewricht. In het synovium en
syniviaal vocht is de cytokine activiteit verhoogd vergeleken met
controlepatiënten met osteoartritis (OA). Op systeemniveau is een verminderde
productie van INF-γ in RA patiënten te vinden. In RA patiënten met een minimaal
aangetast kniegewricht, is spierzwakte van de quadriceps significant aanwezig,
dit ondersteunt een mogelijk rol van systemische inflammatie aan de
ontwikkeling en progressie van sarcopenie in patiënten met RA.

Het doel is om de rol van systemische, chronische inflammatie op de
ontwikkeling van sarcopenie te onderzoeken. Patiënten met reumatoïde artritis
en een controlegroep, bestaand uit patiënten met osteoartritis, worden op
cellulair, systeem en functioneel niveau onderzocht. Tot op heden zijn geen
vergelijkbare studies, die pathofysiologische, cellulaire en moleculaire
aspecten van RA op sarcopenie in een klinisch goed gedefinieerd cohort
onderzoeken bekend.

Case (reumatoïde artritis patiënten) - control (osteoartritis patiënten)
studie.

Aan dit onderzoek zijn geen potentiële risico*s verbonden. Hoewel de patiënt
zelf niet direct baat heeft bij dit onderzoek, zullen de inzichten die
verkregen worden de pathogenese van het ontstaan van spierarmoede ontrafelen.