Ontrafelen van de neurobiologische basis van autisme door onderzoek naar auditieve verwerking

Over de neurologische grondslag van autisme is weinig bekend. In recent
onderzoek worden bij personen met autisme deficiënties in de (basis)
sensorische verwerking gerapporteerd. Samen met recente neuroimaging-studies
suggereert dit dat afwijkingen in de connectiviteit in de hersenen een rol
spelen. Het auditief systeem is een centraal onderdeel van de
autismespectrumstoornissen en relatief goed begrepen. Met name omdat bekend is
waar in de hersenen verschillende aspecten van geluidslocalisatie plaatsvinden
is het een geschikt systeem om de rol van connectiviteit te onderzoeken.

1) Vaststellen of mensen met autisme problemen hebben met geluidslocalisatie
2) Afwijkingen in de verwerking van geluid en met name de localisatie van
geluid detecteren op neurobiologisch niveau in structurele en functionele
MRI-onderzoeken.

De studie heeft een doorsnede-opzet en bestaat uit twee experimenten. In het
eerste onderzoek wordt het vermogen de plaats van geluiden aan te wijzen
uitvoerig onderzocht. Hierbij wordt de proefpersoon gevraagd in stoel in een
verduisterde ruimte te gaan zitten en verschillende stimuli aan te wijzen in
een complexe achtergrond van geluiden.

In het tweede experiment worden stimuli aangeboden door een hoofdtelefoon
terwijl de proefpersoon in de MRI-scanner ligt. Hierbij wordt de positie in de
ruimte gesimuleerd. De proefpersoon kan de waargenomen positie van de stimulus
aangeven door op één knop in een rij van knoppen te drukken. Tijdens dit
experiment wordt fMRI-data verzameld. Daarnaast worden resting state fMRI en
DTI scans gemaakt. Met deze verschillende modaliteiten kunnen structurele en
functionele connectiviteit uitgebreid onderzocht worden.

Verschillen tussen patient- en controlegroep vormen het eindpunt van de
dataanalyse.

In de studie vinden geen invasieve handelingen plaats. Bij de psychoakoestische
metingen in het eerste experiment zijn geen risico's of bijwerkingen te
verwachten. In het tweede experment zal de proefpersoon twee maal 30 minuten in
de MRI scanner liggen, met daartussen een pauze van 15 minuten. Het F.C.
Donderscentrum heeft veel ervaring met dit soort onderzoeken en er zijn geen
specifieke risico's mee verbonden. Voor de deelnemers is er geen therapeutisch
voordeel.