Het effect van een pijnlijke interruptie en stemming op taakpersistentie

Pijn interrupeert, heeft een signaal functie voor weefselschade en waarschuwt
mensen dat ze rust moeten nemen. Echter, wanneer er geen adequate verklaring is
voor de pijn, verliest het zijn waarschuwingsfunctie. Hoewel aangenomen wordt
dat pijntoename leidt tot vermindering van taakuitvoering, worden onderzoekers
en clinici vandaag de dag steeds vaker geconfronteerd met een groep patiënten
die persisteren op allerlei activiteiten (o.a. patiënten met chronische
pijnklachten aan de bovenste extremiteiten (RSI of CANS).
Zeigarnik (1927) veronderstelt dat na een interruptie een interne *spanning*
mensen aandrijft de onderbroken activiteiten na de interruptie weer op te
pakken, doordat de informatie aangaande het geactiveerde doel beschikbaar
blijft in het korte termijn geheugen. Er zijn verschillende onderzoeken
gevonden die dit zogenaamde Zeigarnik-effect ondersteunen (Bargh et al., 2001;
Ovsiankina, 1928; Zijlstra et al., 1999). Naast het effect van interruptie,
voorspelt het Mood-as-Input model (Martin et al., 1993) dat stemming een
belangrijke rol speelt bij doelgerichte taakuitvoering. Waarbij een negatieve
stemming zal leiden tot continuering van de taak (ontevreden gevoel, *het is
nog niet af*), terwijl een positieve stemming juist leidt tot taakbeëindiging
(tevreden gevoel, dus *ik ben klaar*).
In het huidige experiment wordt getest of de uitvoering van een impressie-taak
wordt bepaald door de interactie tussen stemming en een pijnlijke interruptie.
Hierbij wordt verwacht dat een interruptie leidt tot taakpersistentie, en dat
met name een negatieve stemming ertoe leidt dat mensen na een interruptie zeer
gemotiveerd blijven, wat tot nog meer taakpersistentie leidt dan wanneer mensen
met een positieve stemming geïnterrupeerd worden.

Doel van het onderzoek is na te gaan of een interactie tussen interruptie en
stemming een mogelijke verklaring kan geven voor persisterend gedrag bij
patiënten met chronische pijnklachten aan de bovenste extremiteiten. De
bestaande onderzoeken naar het effect van interruptie en het mood-as-input
model zijn in niet-klinische populaties uitgevoerd met niet-pijnlijke
interrupties. Daarom is het huidige experiment van belang om na te gaan of de
uitvoering van een impressie-taak bepaald wordt door een interactie tussen
stemming en een pijnlijke interruptie bij gezonden, alvorens meteen te starten
met een onderzoek naar taakpersistentie op fysieke taken bij chronische
pijnpatiënten.

De studie heeft een 2 (stemming: positief versus negatief) x 2 (interruptie
versus geen interruptie) factorieel design, waarin stemming en wel/geen
interruptie between-subjects factoren zijn. Het is een enkelblind onderzoek. Om
te voorkomen dat proefpersonen van tevoren de opzet van het onderzoek weten en
daarmee de resultaten kunnen beïnvloeden, wordt aan hen verteld dat het
experiment betrekking heeft op het onderwerp: *Beoordeling & beeldvorming".

Van de proefpersonen wordt gevraagd eenmalig een korte vragenlijst via internet
in te vullen en een keer 1 uur in het gedragslab een aantal taken uit te
voeren. M.b.t. de elektrische stimulatie: er kan sensitisatie van de
elektrische stimulus optreden, waardoor de elektrische pijnstimulus mogelijk
als pijnlijker wordt ervaren na de interruptie dan de drempelwaarde.
Proefpersonen kunnen ieder moment de elektrische stimulatie stoppen door op een
knop van het toetsenbord te drukken (toets met een duidleijk rood label 'stop
shock') te drukken. De stimulus wordt dan acuut beëindigd. De proefleider kan
op ieder moment ingrijpen, omdat zij via de intercom en enkelblind glas de
proefpersoon kan horen en zien. Aan de taak zit een maximale tijdsduur van 15
minuten (max. 100 beschrijvingen). Proefpersonen in de negatieve
stemmingsconditie kunnen aan het eind een negatieve stemming overhouden als
gevolg van de stemmingsinductie d.m.v. filmfragmenten. Aan het eind van het
experiment wordt de stemming van de proefpersonen gemeten. Alle proefpersonen
die een negatieve stemmingsinductie ondergingen krijgen voor het verlaten van
het gedragslab een positief filmfragment te zien; hun stemming wordt vervolgens
gemeten. Proefpersonen die zich nog relatief negatief voelen op dat moment
worden na een uur telefonisch gecontacteerd om te controleren of alles goed
gaat. Gezien deze maatregelen zijn we van mening dat uitvoering van het
onderzoek gerechtvaardigd is.