Onderzoek naar het sluiten van antrumperforaties middels een biodegradeerbaar polyurethaanschuim; een geperfectioneerde behandelmethode

Een antrumperforatie is een open verbinding tussen de mondholte en neusbijholte
welke meestal ontstaat na extractie van (pre)molaren uit de bovenkaak. Door het
grote aantal extracties dat door tandartsen en kaakchirurgen wordt uitgevoerd
komt het relatief vaak voor, ondanks het feit dat het een zeldzame complicatie
betreft. Een antrumperforatie dient altijd, bij voorkeur binnen 24 uur,
gesloten te worden om bijholteontsteking te voorkomen.
De algemeen geaccepteerde behandeling van antrumperforaties bestaat uit het
chirurgisch sluiten van de perforatie door lokale overhechting van de
slijmvliezen. Deze behandeling wordt uitsluitend door de kaakchirurg
uitgevoerd, aangezien in de algemene tandartsenpraktijk niet de kennis en
middelen voorhanden zijn om een dergelijke chirurgische ingreep uit te voeren.
Wanneer een tandarts een antrumperforatie vaststeld zal de patient dus naar de
kaakchirurg verwezen dienen te worden. Een ander nadeel van de huidige methode
is het feit dat door het overhechten van de lokale slijmvliezen de kaakwal
praktisch altijd van vorm verandert. Dit is nadelig voor tandeloze patienten
omdat de vormverandering de retentie van een gebitsprothese kan bemoeilijken.
De voorgestelde behandeling middels biodegradeerbaar polyurethaanschuim
ondervangt deze nadelen. De behandeling is namelijk eenvoudig, snel, en vereist
geen additionele chirurgische vaardigheden waardoor deze ook in de algemene
tandartsenpraktijk uitgevoerd zal kunnen worden. Verder worden de slijmvliezen
ongemoeid gelaten waardoor de kaakwal niet van vorm verandert. Tevens zal naar
verwachting, in vergelijking met de conventionele behandeling, de voorgestelde
behandeling met minder nabezwaren gepaard gaan. Tenslotte, door de
biodegradeerbaarheid van het polyurethaanschuim zal het lichaam zelf het
materiaal afvoeren nadat het zijn functie heeft voltooid. De patient wordt
derhalve een tweede ingreep voor verwijdering van het polyurethaanschuim
bespaard.

Doel van het onderzoek is het evalueren van de toepasbaarheid van het
polyurethaanschuim in de beschreven toepassing, met een aantal modificaties ten
opzichte van de eerste pilot studie, wederom bij een klein aantal patienten.
Het uiteindelijke doel van het onderzoek is klinische toepassing van het
polyurethaan schuim voor het sluiten van antrumperforaties op grote schaal.

Deze studie belichaamt de pilotfase van de onderzoeksopzet waarbij voor de 2e
maal bij 10 patienten beoordeeld zal worden of de voorgestelde behandelmethode
van antrumperforaties middels polyurethaanschuim uitvoerbaar is. Bij iedere
patient met een antrum-perforatie die gedurende de pilot fase wordt gezien op
de polikliniek mondheelkunde van het UMCG zal gekeken worden of aan de
inclusiecriteria wordt voldaan. Vervolgens zal bij alle selecteerde patienten
de antrumperforatie middels een polyurethaanschuim gesloten worden, tot een
aantal van 10 patienten is bereikt.
Het beoogde vervolg bestaat uit het implementeren van een prospectieve multi
center trial.

Alle studie-patienten (n = 10) worden op overeenkomstige wijze behandeld. De behandeling bestaat uit het beoordelen van de antrumperforatie waarna een conisch polyurethaanschuim wordt geselecteerd dat qua afmeting overeenkomt met de perforatie. Vervolgens wordt een "zekerheids"hechting door het polyurethaanschuim geslagen om het schuim weer te kunnen verwijderen in het geval het doorgeduwd wordt in de neusbijholte. Het polyurethaanschuim wordt in de perforatie geplaatst waarna de "zekerheids"hechting uit het schuim wordt verwijderd. Vervolgens wordt het schuim losjes overhecht aan orale zijde middels een vicryl hechting (3.0 of 4.0) om het schuim op zijn plaats te houden.

Naar onze mening is zowel de belasting als het risico van het onderzoek
minimaal te noemen. Ten eerste is de verwachting dat de behandeling minder lang
duurt dan de conventionele behandeling. Ten tweede wordt ingeschat dat de
napijn en zwelling eveneens minder prominent zijn na de voorgestelde
behandelmethode. Verder lijkt het voornaamste risico dat aan deelname verbonden
is een recidief perforatie te zijn. Mocht een recidief perforatie ontstaan,
bijvoorbeeld na verlies van het PU, dan is het altijd mogelijk om op de
conventionele behandelmethode terug te grijpen. Tenslotte kan opgemerkt worden
dat de patienten bij deelname aan de studie slechts 1 extra polibezoek hoeven
af te leggen in vergelijking met de conventionele behandeling