De effectiviteit van zelfbehandeling in de behandeling van patiënten met het chronisch vermoeidheiddsyndroom type idiopathische chronische vermoeidheid: een gerandomiseerde, gecontroleerde studie

Minimale interventies worden ontwikkeld om schaarse behandelcapaciteiten
efficiënt te gebruiken en patiënten te bewaren voor onnodige ingrepen. In wezen
wordt daarbij verondersteld dat minder ernstige gevallen volstaan met minder
intensieve behandelingen. Het Nijmeegs Kenniscentrum Chronische Vermoeidheid
(NKCV) heeft in een gecontroleerde studie onlangs kunnen aantonen dat een
minimale interventie voor het chronisch vermoeidheidssyndroom (CVS), bestaande
uit zelfbehandelingsinstructies (ZBI) en ondersteunend e-mail contact met
getrainde gedragstherapeuten, effectiever is dan een wachtlijstconditie. Om de
aanname te toetsen of minimale interventies zich ook lenen en mogelijk beter
geschikt zijn voor minder ernstige gevallen van chronische vermoeidheid wordt
in deze studie onderzocht wat het effect van ZBI op chronisch
vermoeidheidssyndroom type idiopathische chronische vermoeidheid (CVS-ICV). Bij
CVS-ICV is er evenals bij CVS sprake van onverklaarde ernstige vermoeidheid die
minmaal zes maanden lang duurt, maar zijn de beperkingen net niet voldoende om
de diagnose CVS te rechtvaardigen. Juist bij deze groep patiënten is een
minimale interventie op zijn plaats en zou een groot deel van de patiënten
kunnen herstellen. Onderzoek naar het effect van ZBI op CVS-ICV zal zorgen voor
meer inzicht in de werking van minimale interventies bij verschillende groepen
met chronische vermoeidheid en zo bijdragen aan de ontwikkeling van een
efficiëntere zorg. Dit onderzoek sluit goed aan bij onderzoek van het NKCV over
de mogelijkheid om zelfbehandeling te laten verzorgen door sociaal
psychiatrische verpleegkundigen in plaats van getrainde gedragstherapeuten.

Het doel van dit onderzoek is te onderzoeken of een minimale
interventiestrategie uitgevoerd door psychologen een effectieve behandeling is
voor patiënten met CVS-ICV.

Er zijn twee onderzoeksvragen:
- Wat is het effect van een minimale interventie voor CVS-ICV patiënten?
- Wat zijn de kenmerken van de CVS-ICV patiënten die niet profiteren van een
minimale interventie?

Het betreft een interventiestudie waarbij patiënten na randomisatie toegewezen
worden aan (1) direct starten met zelfbehandeling (2) of na 6 maanden starten
met zelfbehandeling.

De patiënten die direct starten met de zelfbehandelingkrijgen een boekje mee met daarin het zelfbehandelingsprogramma. Ze worden gevraagd één keer in de twee weken per e-mail verslag te doen aan de behandelaar over hun voortgang. Zonodig kunnen zij dan ook vragen stellen aan de behandelaar. De patiënten die na 6 maanden starten met de zelfbehandeling krijgen dezelfde interventie, maar starten daarmee 6 maanden later.

Er zijn geen risico*s verbonden aan deelname. De extra belasting voor patiënten
bestaat eruit dat patiënten die na 6 maanden starten met de zelfbehandeling een
keer vaker vermoeidheidsmetingen krijgen. Gezien het grote aantal patiënten dat
wordt verwezen naar het Kenniscentrum Chronische Vermoeidheid duur het
gewoonlijk ongeveer een 6 maanden voordat een patiënt kan starten met de
behandeling. Er is dus geen verschil tussen patiënten die na 6 maanden starten
met de zelfbehandeling en patiënten die behandeling krijgen volgens de
gebruikelijke procedure.