Veranderd functioneren in de primaire sensorische cortex, lobulus parietalis superior en de insula in Body Integrity Identity Disorder.

Personen met Body Integrity Identity Disorder (BIID) hebben de wens om een
gezond lichaamsdeel (vaak een deel van een been of arm) te amputeren. Patienten
hebben het gevoel dat het lichaamsdeel niet bij hun lichaam hoort en ze voelen
zich pas compleet als het lichaamsdeel daadwerkelijk verwijderd is. Omdat er
nog geen therapie voorhanden is en chirurgen weigeren gezonde ledematen te
amputeren, komen patienten niet zelden tot de daad van zelf-amputatie, soms met
dodelijke afloop.
Er wordt gedacht dat een probleem met het integreren van sensorische informatie
ten grondslag ligt aan een verminderd gevoel van lichaamseigenheid. Er is
echter maar heel weinig onderzoek gedaan naar de biologische basis van deze
stoornis. Een MEG studie toonde dat sensorische stimulatie van het ongewenste
been resulteerde in minder activiteit dan stimulatie van het andere been in de
lobulus parietalis superior. Dit gebied is betrokken bij zelfbeeld en
integratie van sensorische informatie uit verschillende gebieden. Er werd ook
gevonden dat na sensorische stimulatie van het ongewenste been er veel
(abnormale) ipsilaterale activiteit was in de primair sensorische cortex. Na
stimulatie van het gewenste been was er, zoals gewoonlijk, vooral activiteit in
de contralaterale primair sensorische cortex (Brang, McGeoch & Ramachandran,
2007). Deze resultaten leiden tot de verwachting dat abnormale wittestofbanen
in de sensorische cortex een rol zouden kunnen spelen bij BIID.
Verder wordt ook verwacht dat de rechter posteriore insula een rol speelt bij
lichaamseigenheid en zelfbeeld. Patienten die na een hersenbloeding een laesie
hebben in dit gebied, hebben vaak een verminderd gevoel van lichaamseigenheid
van het contralaterale ledemaat (Baier & Karnath, 2008) . Tevens wordt dit
gebied geactiveerd in studies waarbij de illusie wordt opgewekt dat een
rubberen hand iemands eigen hand is (Tsakiris et al., 2007).

In onderhavige studie willen wij onderzoeken of een abnormaal functioneren van
de sensorische cortex, lobulus parietalis superior en insula in relatie tot het
ongewenste lichaamsdeel ten grondslag ligt aan BIID. Tevens willen wij
onderzoeken of eventuele problemen met het integreren van informatie beperkt is
tot sensorische informatie of dat er ook problemen zijn met het integreren van
motorische informatie.
Verder willen wij nagaan of abnormaal functioneren van bepaalde hersengebieden
gerelateerd is aan verschillen in de stuctuur van de hersenen tussen BIID
patienten en gezonde proefpersonen.

Hiertoe bestuderen wij 4 BIID patienten en 10 gezonde controle personen tijdens
het uitvoeren van een bewegingstaak en een sensorische taak in de MRI scanner.
De sensorische taak bestaat uit het toebrengen van sensorische stimuli
gedurende 20 seconden met behulp van een penseel op vier locaties op de benen
van de patienten (boven en onder de lijn van gewenste amputatie op een been en
boven en onder een lijn op gelijke hoogte op het andere been). Na 20 seconden
van sensorische stimulatie volgen 20 seconden van stimulusvrije rust.
In de bewegingstaak wordt de proefpersoon gevraagd de vingers van een hand of
de tenen van een voet gedurende 20 seconden te bewegen, waarna de proefpersoon
20 seconden mag rusten. De vier locaties worden om de beurt in gerandomiseerde
blokken bewogen.Tevens worden structurele (Diffusion Tensor Imaging en T1)
scans gemaakt om verschillen in wittestofbanen en grijze stof tussen BIID
patienten en controle personen te bestuderen. De witte stof banen zullen in de
analyse door middel van fiber tracking in kaart worden gebracht. Grijze stof
wordt geanalyseerd met behulp van Voxel Based Morphometry.

De proefpersonen zullen gedurende maximaal 10 minuten een vragenlijst invullen.
Vervolgens zullen de proefpersonen 50 minuten in de scanner liggen terwijl zij
een bewegingstaak uitvoeren en sensorische stimulatie op de benen ondergaan.
Ook worden er structurele scans gemaakt waarbij ze alleen stil hoeven te
liggen. De MRI scan zorgt voor het grootste ongemak, aangezien de proefpersonen
dan 50 minuten heel stil moeten liggen (behalve bij de motortaak, waarbij ze
alleen de vingers en tenen moeten bewegen en de rest van hun lichaam stil
houden).
De risico's van dit onderzoek zijn beperkt tot de risico's van een MRI scan.