Een studie naar het effect van 4 tandpasta*s op het ontstaan van tanderosie en de samenstelling van de pellikel.

Tandslijtage is het verlies van tandweefsel ten gevolge van mechanische en of
chemische factoren. Er is een toenemende aandacht voor slijtage bij jonge
mensen, waar meestal erosie (oplossen van tandmateriaal onder invloed van zuren
van niet-bacteriële oorsprong) als belangrijke etiologische component wordt
gevonden. Tanderosie is een zeer actueel en maatschappelijk herkend probleem.
Mogelijk komt het door veranderingen in levensstijl zoals een verbeterde
mondhygiëne, hogere consumptie van gezond maar erosief voedsel en drank [Zero,
1996]. Erosie door (fris)dranken wordt klinisch mogelijk gemodificeerd door
speeksel kenmerken zoals speekselvloed, pH, viscositeit, eiwit- en
mineraalsamenstelling en buffercapaciteit en de samenstelling van de pellikel.
Daarnaast kan er een rol zijn weggelegd voor (tand)pasta*s

Het in situ onderzoeken van een mogelijk effect van 4 verschillende tandpasta*s
op het ontstaan van tanderosie en de samenstelling van de pellikel.

Het is een mono center, dubbel blind onderzoek. De studie wordt uitgevoerd via
een split-mouth design: poetsen met water versus poetsen met één van de 4
pasta*s. De vrijwilligers zullen een uitneembare beugel met 4 stukjesglazuur (2
stukjes voor blootstelling aan tandpasta; 2 stukjes controlegroep) en 2
porseleinen stukjes (voor pellikel analyse) gedurende een halve werkdag (13.30
- 16.00) dragen. Daarnaast wordt 1 porseleinen schijfje los in de mond
gedragen. Dit porseleinen schijfje dient als extra controlegroep en wordt
gedragen in de wangzak. Na 1,5 uur dragen in de mond zal het glazuur
blootgesteld worden aan één van de tandpasta*s en worden teruggeplaatst in de
mond. 30 minuten later wordt het glazuur en het losse porseleinen schijfje
ingenomen en gedurende 5 minuten blootgesteld aan een eroderende vloeistof. Van
de 2 stukjes porselein uit de beugel wordt één wel en de ander niet gepoetst en
ingevroren voor verdere analyse. Het verlies van tandmateriaal door erosie zal
bepaald worden aan de hand van Atomic Absorption Spectroscopy (AAS) Hierbij
wordt het calciumverlies uit het glazuur na een erosieve blootstelling gemeten
[Dijkman et al., 1983; Vieira et al., 2005]. Tevens zal het verlies aan fosfaat
uit het glazuur en de fluoride concentratie in het de oplossing na
blootstelling worden bepaald. Deze procedure wordt herhaald voor elke pasta.

Glazuur gedragen in een beugel wordt gepoetst met 3 experimentele tandpasta's en 1 controle pasta. De vrijwillgers dragen de beugels 4 middagen (1 pasta per middag)

De belasting voor de vrijwilliger bestaat uit het gedurende ongeveer 3 uur
dragen van de uitneembare voorziening met glazuur en porseleinen stukjes en 1
porselein schijfje tijdens werktijd gedurende 4 middagen. Daarnaast mogen de
proefpersonen 1 uur voorafgaand aan het dragen van de beugel met glazuurstukjes
en gedurende het dragen niet eten, roken of tandenpoetsen. Inslikken van de
glazuurstukjes en het porseleinen schijfje behoort tot de relatieve risico*s.
Het bevestigen van het glazuur in een uitneembare beugel met behulp van
composiet restauratie materiaal en een ondersnijding heeft in eerdere studies
(Metc 2004.149) bewezen dat dit risico verwaarloosbaar is. Hetzelfde is
gebleken voor het dragen van een porseleinen schijfje in de wangzak.