Immuunparalyse bij traumapatiënten: een exploratieve studie

Ondanks de vele inspanningen om de traumazorg en de verkeersveiligheid te
verbeteren, is trauma nog steeds een van de belangrijkste doodsoorzaken bij
mensen onder de 50 jaar in de Westerse wereld. Patiënten sterven danwel vlak na
een trauma als gevolg van opgelopen verwondingen, of na een aantal dagen, vaak
als gevolg van post-traumatische immunologische complicaties veroorzaakt door
een dysfunctioneel immuunsysteem, de zogenaamde immuunparalyse, zoals sepsis en
multi orgaanfalen (MOF).
Immuunparalyse is een aandoening die vaak wordt waargenomen na een trauma. Deze
aandoening wordt gekenmerkt door het niet reactief zijn van het immuunsysteem
bij invasie door pathogenen. Er is gesuggereerd dat immuunparalyse wordt
veroorzaakt door een overcompenserende reactie op de activering van het
immuunsysteem kort na trauma. Een andere hypothese betreft de uitputting van
het immuunsysteem door de betrokken eerste hit.
Een aantal klinische studies met immunomodulerende interventies zijn uitgevoerd
in een poging om immuunparalyse bij trauma patiënten te voorkomen. Er kunnen
echter geen definitieve conclusies worden getrokken uit deze studies. Om doelen
voor preventieve en/of therapeutische behandelingen te identificeren is extra
kennis over de factoren die betrokken zijn in de pathogenese van immuunparalyse
noodzakelijk. Bovendien is het cruciaal om het tijdsverloop van de
immuunrespons op het initiële trauma en de staat van het aangeboren
immuunsysteem na een trauma in kaart te brengen, zodat in de toekomst patiënten
in aanmerking kunnen komen voor op maat gemaakte immunomodulerende
behandelingen.
Het immuunsysteem wordt geactiveerd door binding van pathogen associated
molecular patterns (PAMPs) om pattern recognition receptors (PRRs).
Ziekteverwekkers kunnen worden herkend via deze route, maar PRRs kunnen ook
zogenaamde danger associated molecular patterns (DAMPs) binden. DAMPs zijn
factoren die worden vrijgegeven door beschadigde of gestresste cellen. In geval
van een trauma leidt de uitgebreide weefselschade tot het vrijkomen van grote
hoeveelheden DAMPs. Daarom lijkt het aannemelijk dat DAMPs een grote impact
hebben op de immuunrespons na een trauma.
Onlangs werd ontdekt dat mitochondriaal DNA (mtDNA), een DAMP bij
traumapatiënten is. Verhoogde concentraties van mtDNA zijn waargenomen bij
trauma patiënten. De gelijkenissen tussen mtDNA en bacteriële DNA leidt tot de
binding van mtDNA aan PRRs die bacterieel DNA herkennen. Zhang et al. beschreef
recent inflammatoire reacties na letsel veroorzaakt door de verspreiding van
mitochondriale DAMPs. Deze ontstekingsreacties zouden uiteindelijk kunnen
leiden tot de ontwikkeling van immuunparalyse.
In deze studie onderzoeken we de concentraties en de effecten van DAMPs, met
een initiële focus op mtDNA, bij traumapatiënten. Een relatie tussen de
aanwezigheid van mtDNA en de ontwikkeling van immuunparalyse kan duiden op een
rol voor mtDNA in de pathogenese van immuunparalyse en daarom een **potentieel
therapeutisch doelwit vormen.
Naast het onderzoek naar DAMPs/mtDNA, is dit onderzoek ook gericht op het
mechanisme dat betrokken is immuunparalyse. Er is gesuggereerd dat verminderde
Human Leucocyte Antigen - DR (HLA-DR) expressie op monocyten een rol speelt in,
of indicatief is voor de ontwikkeling van immuunparalyse. Suppression of
tumorgenicity 2 (ST-2) is een negatieve regulator van macrofaagfunctie en wordt
ook beschreven als belangrijke factor in immuunparalyse. IL-1R-associated
kinase-M (IRAK-M) is een remmer van de aangeboren immuunrespons dat
geassocieerd wordt met immuunparalyse in septische patiënten. Analyse van
mRNA-expressie van deze factoren en het tijdsverloop zou meer inzicht kunnen
bieden in de relatie tussen immuunparalyse en de expressie van HLA-DR, IRAK-M,
ST-2 en andere potentiële markers.
Tot slot, het doel van deze observationele studie is het bepalen van de relatie
tussen factoren die vrijkomen na een trauma, bijvoorbeeld mtDNA, en de
ontwikkeling van immuunparalyse, het tijdsverloop van de ontstekingsreactie en
de toestand van het immuunsysteem na een trauma, en de onderliggende cellulaire
mechanismen van immuunparalyse. Dit kan leiden tot de identificatie van
voorspellende markers, potentiële therapeutische doelwitten en een tijdspunt
voor therapeutische interventie.

Het identificeren van de factoren en onderliggende mechanismes die betrokken
zijn bij de ontwikkeling van immuunparalyse bij trauma patiënten. Het verloop
van immuun paralyse en betrokken factoren in de tijd bestuderen.

Patiënten die 18 jaar of ouder zijn en een trauma hebben doorgemaakt kunnen
worden opgenomen in de studie. Bloed wordt afgenomen op tijdstippen:
- MMT (door MMT helikopter team, indien van toepassing)
- SEH (op het moment van opname op de afdeling spoedeisende hulp)
- Dag 1 na trauma
- Dag 3 na trauma
- Dag 5 na trauma
- Dag 7 na trauma
- Dag 10 na trauma
- Dag 14 na trauma
Indien mogelijk zal een bestaande arteriële lijn of intraveneuze lijn worden
gebruikt om het bloed af te nemen. Een venapunctie zal alleen worden uitgevoerd
wanneer dat nodig is. Informed consent wordt gevraagd wanneer een venapuncture
nodig is om bloed te verkrijgen.

Alleen bloedafnames; belasting verwaarloosbaar