Sociale cognitie bij volwassenen met attention-deficit hyperactivitty disorder (ADHD)

Sociale cognitie kan worden gedefinieerd als het vermogen om de gevoelens van
andere mensen te begrijpen. Het omvat basale processen zoals het herkennen van
emotionel gezichtsuitdrukkingen en meer complexe processen zoals Theory of Mind
(ToM), empathie en humor. Terwijl beperkingen in de sociale cognitie uitgebreid
zijn onderzocht bij patienten met autisme, schizofrenie, bipolaire stoornissen
of na laesies in de frontale cortex is er verrassend genoeg weinig bekend over
sociale cognitie bij patiënten met ADHD, vooral op de volwassen leeftijd. Er
zijn echter goede redenen om te denken dat volwassenen met ADHD beperkingen
hebben in de sociale cognitie, aangezien sociale dysfuncties regelmatig worden
gerapporteerd bij patiënten met ADHD. Wanneer we kijken naar de effecten van
medicatie op het cognitieve functioneren van volwassenen met ADHD, kan worden
verondersteld dat de mogelijke beperkingen in de sociale cognitie niet
consistent verbeteren door de medicatie. We verwachten dus verminderde
presaties van volwassen patiënten met ADHD, zowel met als zonder medicatie
(methylphenidatum), op affectieve en complexe sociale cognitie taken in
vergelijking met voor leeftijd, geslacht en opleiding gematchte gezonde
personen.

Deze studie onderzoekt in hoeverre volwassen patiënten met ADHD, met en zonder
medicatie (methylphenidatum), beperkingen tonen in affectieve en complexe
sociale cognitie taken in vergelijking met gezonde personen.

Cross sectioneel design, dat wil zeggen met een design met 1 factor en drie
niveau's waarbij vergelijking zullen worden gemaakt tussen de groepen.

De onderzoeker zal de patiënt eenmaal bezoeken voor een gedragsmeting die een
duur zal hebben van ongeveer 90 minuten. De gedragsmeting zal een zekere mate
van concentratie eisen van de deelnemers waarvan zij tijdens een korte pauze
kunnen herstellen. Daarnaast blijft het niveau van de prestatie van de
deelnemer onbekend voor hem/haar. De risico's die zijn verbonden aan dit
onderzoek zijn dus verwaarloosbaar en de belasting wordt als minimaal
beschouwd. Patiënten zullen niet direct een voordeel hebben van deelname aan
dit onderzoek