Het effect van concentratie/meditatie op de aangeboren immuunrespons gedurende humane endotoxinemie

Het aangeboren immuunsysteem is het eerste verdedigingsmechanisme van het
lichaam tegen pathogenen. In normale situaties is de aangeboren immuunrespons
in balans zodat het zowel voldoende bescherming biedt tegen pathogenen maar
niet doorschiet in een ongecontroleerde of onnodige afweerreactie zoals bij de
ziektebeelden sepsis en auto-immuunaandoeningen. Het autonome zenuwstelsel en
de aangeboren immuunrespons zijn sterk verbonden. Activatie van het sympatische
deel van het autonome zenuwstelsel leidt tot remming van de immuunrespons door
activatie van beta2-adrenoceptors. Activatie van het parasympatische autonome
zenuwstelsel beinvloedt de onstekingsrespons ook; in ratten leidt electrische
stimulatie van de nervus vagus (de belangrijkste parasympatische zenuw) tot
remming van het aangeboren immuunssysteem. Modulatie van autonome
zenuwstelselactiviteit zou nieuwe behandelingsopties voor inflammatoire
aandoeningen kunnen bieden.

Normaal gesproken kan het autonome zenuwstelsel niet beinvloedt worden door
gedachten of gedrag. Echter, door speciale concentratie/meditatietechnieken
beheerst door bepaalde personen kan autonome zenuwstelselactiviteit wellicht
toch beinvloedt worden. Verder laten nog ongepubliceerde resultaten zien dat
deze concentratie/meditatietechnieken ook de onstekingsrespons kan beinvloeden.
Deze bevindingen zijn van groot wetenschappelijk belang omdat de aangeboren
immuunrespons ook werd beschouwd als een autonome respons.

De hier beschreven studie heeft als doel het effect van concentratie/meditatie
op het autonome zenuwstelsel en de daaruitvolgende effecten op het aangeboren
immuunsysteem in vivo in de mens te onderzoeken. Daarnaast willen we
onderzoeken via welk mechanisme dit effect gemedieerd wordt. Hiervoor willen we
het zogenaamde humane endotoxinemiemodel gebruiken (LPS injectie). Dit is een
model van een Gram-negatieve bacteriestimulus in vivo en is een
gestandardiseerd model voor het onderzoeken van nieuwe therpaeutische opties
voor inflammatoire aandoeningen. Omdat de concentratie/meditatietechniek door
anderen geleerd kan worden kan het nieuwe therapeutische opties bieden voor
inflammatoire aandoeningen.

Primair:
Bepalen van het effect van concentratie/meditatie op de aangeboren
immuunrespons geinduceerd door endotoxine.

Secundair:
1. Bepalen van het effect van concentratie/meditatie op autonome
zenuwstelselactiviteit. Electroencephalografie (EEG), hartrtime variabiliteit
(HRV), muscle sympathetic nerve activity (MSNA) en plasma concentraties van
catecholamines zullen hiervoor gemeten worden.
2. Bepalen of concentratie/meditatie subklinische nierschade die optreedt
tijden humane endotoxinemie kan verminderen. Markers van proximale en distale
tubulusschade zullen worden gemeten op verschillende tijdspunten.

Case-controle studie in een gezonde mannelijke vrijwilliger gedurende
experimentele endotoxinemie. Historische controles (uit eerdere endotoxinemie
studies) zullen gebruikt worden voor vergelijking.

Op de experimentele dag zal de vrijwilliger geprehydreerd met 1.5 L 2.5% glucose/0.45% zoutoplossing gedurende 1 uur voorafgaand aan LPS toediening. Een bolus LPS (E. Coli O:113) zal worden geinfundeerd (2 ng/kg i.v. in 1 minuut)

Bij de screening worden een medisch interview, lichamelijk onderzoek en een ECG
verricht. Verder wordt er bloed geprikt.
Toediening van LPS veroorzaakt griep-achtige symptomen gedurende ongeveer 4
uur. In ons centrum hebben reeds meer dan 150 mensen LPS toegediend gekregen.
Er is daarom veel ervaring met dit model. Wereldwijd wordt het humane
endotoxinemiemodel gezien als een veilig model, er zijn nooit
lange-termijeffecten gerapporteerd. In totaal zal 350 ml bloed worden afgenomen
en alle urine worden verzameld. De vrijwilliger heeft geen direct voordeel van
de studie. Er wordt op de experiment dag een arterieel en veneus infuus
geprikt. Hierbij zou een hematoom kunnen ontstaan. tevens zijn tintelingen in
een vinger beschreven. Verder worden er 2 electrodes (1 in de nervus peroneus
en 1 subcutaan als referentie) geplaatst.