Balans vaardigheid en corticospinale balans controle mechanismen

Meer dan 1/3 van de 65 plussers valt ieder jaar. Een beter begrip van de
neurale, voornamelijk de corticale en spinale,
mechanismen van balans controle zou helpen in het ontwerpen van betere balans
testen en trainingen. Met de combinatie van
H-reflexen en transcranial magnetic stimulation (TMS) metingen is het nu
mogelijk om de rol van corticale en spinale balans
controle mechanismen te bepalen. Bijvoorbeeld, Tokuno et al. (2009) lieten zien
dat de prikkelbaarheid van de motor cortex
omhoog gaat, terwijl de prikkelbaarheid van het ruggenmerg omlaag gaat, van
normaal naar ondersteund staan. Wij zijn
geinteresseerd in hoe leeftijd de corticale en spinale balans controle
mechanismen beïnvloed.

Primaire doel: Bepalen of spinale en corticale balans controle mechanismen aan
de basis liggen van de leeftijds gerelateerde
achteruitgang in balans.

Secundaire doel: De test-hertest betrouwbaarheid bepalen van TMS en H-reflex
metingen in de soleus in verschillende
houdingen in stand.

Het primaire doel zal onderzocht worden met een cross-sectioneel onderzoek,
waarbij de jonge groep met de oude groep
vergeleken wordt. Betrouwbaarheid zal onderzocht worden met een test-hertest
design.

Tijdens het onderzoek ondergaan de proefpersonen TMS en perifere zenuw stimulatie, terwijl ze in verschillende houdingen moeten staan. Deze houdingen zijn: - 80% van het maximum naar voren leunen met feedback van de center of pressure positie - 80% van het maximum naar voren leunen, met steun van een bord en aanspanning van de soleus - Zitten met aanspanning van de soleus - Staan op een stabiele ondergrond met de ogen open - Staan op een stabiele ondergrond met de ogen gesloten - Staan op een langzaam bewegend platform met de ogen open - Staan op een langzaam bewegend platform met de ogen gesloten - Staan op een stabiele ondergrond met steun van een bord

Proefpersonen moeten de medische faculteit een of twee keer in een week
bezoeken (afhankelijk van de studie). Een test
sessie zal maximaal twee uur duren, waarin ze in totaal ongeveer een uur moeten
staan. Rust periodes van 2-3
minuten worden gegeven indien nodig. En een langere rust periode van 10 minuten
is standaard ingebouwd tussen de TMS en
H-reflex data collectie. Deelneming aan dit onderzoek omvat elektrische
stimulatie van een perifere been zenuw en magnetische
stimulatie van de motor cortex tijdens staan. De TMS kan een licht
oncomfortabel gevoel geven van minder dan een seconde op
de hoofdhuid op de plek van stimulatie. Het kan ook samentrekkingen van
spieren, gezicht en kaken geven. Dit kan
onaangenaam en verassend zijn, maar niet pijnlijk. Perifere zenuw stimulatie
zorgt voor een samentrekking in de spieren. Dit
voelt als een tinteling en is soms licht brandend. Er zijn geen lange termijn
effecten van perifere zenuw stimulatie of TMS
bekend. Proefpersonen dragen een harnas dat aan het plafond vastzit, om het
risico tot vallen te minimaliseren. Er wordt ook
spieractiviteit van de soleus en tibialis anterior gemeten. Daarvoor wordt de
huid onder de drie elektrodes geschoren en
schoongemaakt. Dit kan voor een lichte irritatie van de huid zorgen.