functionele uitkomst na supracondylaire humerus fracturen bij kinderen

Supracondylaire humerusfracturen behoren tot de meest voorkomende fracturen bij
kinderen. De overgrote meerderheid van deze fracturen treedt op door een val op
de uitgestrekte hand met de elleboog in volledige extensie. Supracondylaire
humerusfracturen worden geclassificeerd volgens Gartland:
Gartland type I; niet gedisloceerde fractuur,
Gartland type II; geanguleerde fractuur met intacte dorsale cortex,
Gartland type III; gedisloceerde fractuur zonder corticaal contact.
Type I fracturen worden doorgaans behandeld met een circulair bovenarmsgips in
90° gedurende 3 tot 4 weken. Over de behandeling van type II fracturen bestaat
geen consensus: deze fracturen kunnen worden behandeld met gips of met gesloten
(of zo nodig open) repositie en K-draad fixatie gevolgd door bovenarmsgips in
90°. Hierbij kunnen de K-draden zowel parallel als kruislings worden geplaatst.
In de literatuur bestaat discussie of operatieve behandeling van type II
fracturen beperkt zou moeten zijn tot type II-B fracturen. Vanwege het gebrek
aan consensus bestaat variatie in de behandeling van type II fracturen. Type
III fracturen worden doorgaans operatief behandeld. De kwaliteit en stabiliteit
van de repositie is van belang voor de functionele uitkomst. De belangrijkste
complicatie van een niet adequaat behandelde supracondylaire humerus fractuur
is een cubitus varus waarbij er een blijvende extensiebeperking optreedt die
alleen operatief hersteld kan worden. De resultaten van deze ingreep zijn sterk
wisselend. Over de verdere functionele uitkomsten na behandeling van deze
fracturen bij kinderen is echter niet veel bekend. In de dagelijkse praktijk
wordt bij poliklinische controle na dit type fractuur vaak een blijvende
functiebeperking gezien. Op dit moment is uit de literatuur niet te achterhalen
welk percentage kinderen blijvende functiebeperkingen houdt en hoe ernstig die
zijn.

Het doel van ons onderzoek is dan ook om de functionele uitkomsten te bepalen
bij kinderen na een supracondylaire humerus fractuur en de uitkomsten van
verschillende behandelstrategieën op dat punt met elkaar te vergelijken.

Het betreft een beschrijvend onderzoek waarin de uitkomsten op de lange termijn
van de behandeling van supracondylaire humerusfracturen bij kinderen worden
bestudeerd in een retrospectief cohort van patiënten die in de periode
2002-2011 in het LUMC, Juliana Kinderziekenhuis, Groene Hart Ziekenhuis en MC
Haaglanden werden behandeld. In dit onderzoek zullen de uitkomsten
(elleboogfunctie en complicaties) op de lange termijn van de verschillende
behandelingen worden bestudeerd bij kinderen met een supracondylaire
humerusfractuur.

Patienten worden uitgenodigd voor een eenmalig bezoek aan de polikliniek
waarbij de elleboogfunctie wordt getest en vragenlijsten worden ingevuld. Het
functieonderzoek is zonder risico en pijnloos.