Intra-operatieve detectie en lokalisatie van hoog frequente oscillaties in het ECoG ter bepaling van de resectie tijdens epilepsie chirurgie

Epilepsie komt voor in 0.5-0.7% van de populatie. Een kwart van de populatie
bestaat uit kinderen. 30% Van de patiënten met focale epilepsie reageert
onvoldoende op anti-epileptica. De helft van deze groep patiënten komt in
aanmerking voor epilepsie chirurgie. Sinds enkele jaren wordt het belang van
vroegtijdige epilepsie chirurgie bij kinderen benadrukt. Een succesvolle
operatie kan naast aanvalsvrijheid, leiden tot een verbeterde sociale en
cognitieve ontwikkeling.
Het succes van de operatie hangt af van de lokalisatie van de bron van de
epilepsie: het epileptogene weefsel. Ondanks de inzet van verscheidene
preoperatieve diagnostische technieken, zoals MRI en EEG, is de locatie en
uitgebreidheid van het epileptogene weefsel niet met 100% zekerheid te bepalen.
Daarom zijn er medische centra die een intracraniele electrocorticografie
(acute ECoG, aECoG) registratie doen tijdens de operatie. Het doel van deze
aECoG registratie is om op basis van de aanwezige epileptogene pieken,
geïdentificeerd door de klinisch neurofysioloog, de neurochirurg te
ondersteunen in de bevestiging van de grootte van de corticale resectie. Deze
pieken zijn een bekende interictale biomarker voor epilepsie genererend
weefsel. Echter, het gedrag van EEG pieken ten opzichte van het epileptisch
focus is niet eenduidig; ze kunnen voorkomen buiten de ictale onset zone, en
dus de epileptogene zone. Recent is een nieuwe biomarker voor epileptogeen
weefsel ontdekt in het ECoG, Hoog-frequente oscillaties (HFOs >80-500Hz).
Retrospectief onderzoek laat zien dat de aanwezigheid van HFOs sterk
gerelateerd is aan de ictale onset zone. Verwijdering van weefsel dat HFOs
bevat lijkt een grotere kans op aanvalsvrijheid te voorspellen. Het gebied met
HFOs overlapt met, maar is meestal kleiner, dan het gebied met pieken.
Daarnaast verspreiden HFOs zich niet naar andere secundaire gebieden, zoals
pieken soms doen. De huidige kans op aanvalsvrijheid door epilepsie chirurgie
ligt rond de65%; bij temporaalkwab epilepsie (TLE) wordt 60-90% van de
patiënten aanvalsvrij, bij epilepsie buiten de temporaalkwab is dit 40-60%. Wij
willen het gebruik van intra-operatief gemeten HFOs ter ondersteuning en
bevestiging van de grootte van de resectie onderzoeken, dit in vergelijking met
de huidige biomarker epileptogene pieken. De te toetsen hypothese is: Het
intra-operatieve gebruik van HFOs om het epileptogene weefsel af te grenzen
leidt tot dezelfde, en niet kleinere, kans op postoperatieve aanvalsvrijheid
als het gebruik van epileptogene pieken.

Het primaire doel is om te onderzoeken of afgrenzing van het epileptogene
weefsel op basis van HFOs in het aECoG tijdens epilepsie chirurgie leidt tot
even grote kans, en niet kleiner, op postoperatieve aanvalsvrijheid in
vergelijking tot het gebruik van epileptogene pieken. Secundair doel is het
onderzoeken van verschillen in het volume verwijderd weefsel, neurologische
uitval, cognitief functioneren, chirurgische complicaties, duur van de
operatie, en de kwaliteit van leven (pre- vs. postoperatieve verandering).

Enkelblind gerandomiseerde gecontroleerde trial.

Na informed consent, worden geschikte patiënten gerandomiseerd in twee interventie groepen; groep 1 (HFOs),waarbij resectie van het epileptogene weefsel op basis van van HFOs in het aECoG (nieuw) plaats vindt, of in groep 2 (pieken) waarbij resectie van het epileptogene weefsel op basis van epileptogene pieken in het aECoG (huidige standaard) plaats vindt. Ictiforme piekpatronen zullen te allen tijde verwijderd worden, onafhankelijk van de randomisatie.

De belasting voor de deelnemer in deze studie wordt als laag beschouwd. De
extra belasting voor de deelnemer of de wettelijke vertegenwoordiger(s) bestaat
uit het invullen van een korte vragenlijst (10 vragen) via e-mail/telefoon. De
vragenlijst gaat over aanvallen en kwaliteit van leven en voorkomenen van
mogelijke adverse events en wordt afgenomen op 6-8 weken, 6 en 12 maanden na de
operatie. Voorafgaand aan de operatie zal deze korte vragenlijst (baseline)
ook ingevuld worden tijdens poliklinisch bezoek. Alle andere data zal worden
verzameld vanuit routine pre- en post-chirurgische traject.
Het risico van deelname is dat het gebruik van HFOs kan leiden tot een kleinere
resectie. Een onvolledige resectie van het epileptogene weefsel kan leiden tot
terugkerende aanvallen, die in slechtste geval een tweede operatie noodzakelijk
maken. De voordelen van deelname zijn dat HFOs, naar verwachting beter
presteren dan de huidige biomarker, epileptogne pieken, en daarom zal
resulteren in dezelfde of betere postoperatieve uitkomst. Potentiele winst van
een kleinere of preciezere resectie kan bestaan uit een afname van
neurologische of cognitieve uitval en een betere kwaliteit van leven.
Kinderen met onbehandelbare epilepsie vormen de grootste diagnostische en
therapeutische uitdaging. Omdat succesvolle resectie van epileptisch focus kan
leiden tot een betere sociale, psychologische en cognitieve ontwikkeling wordt
epilepsie chirurgie steeds vaker in vroeg stadium overwogen. In de afgelopen
jaren vond er een verschuiving en toename in aantallen plaats van epilepsie
chirurgie bij kinderen. De onderzoekspopulatie bestaat voornamelijk uit
kinderen (>60%), omdat, naast dezelfde of betere postoperatieve uitkomst, het
verwachte effect van afname in neurologische en cognitieve uitval het meest
relevant is in deze populatie.
Omdat ook kinderen jonger dan 12 jaar zullen worden geïncludeerd in deze studie
is het NFU risico vastgesteld op een *matig risico*. Gedurende het eerste jaar
is er extra intensieve monitoring geplannend. Daarnaast is een onafhankelijke
externe DSMB aangesteld die als primaire taak heeft de patiëntveiligheid te
evalueren en uitvoering van tussentijdse analyses. Deze tussentijdse analyse
van de postoperatieve uitkomst vindt plaats na inclusie van de eerste 20 en 40
patiënten. Als aanvulling op de uiteindelijke uitkomst na 12 maanden, wordt
daarom een vroegtijdige postoperatieve uitkomst bepaald na 6 a 8 weken en 6
maanden.
Door deelname dragen patiënten met onbehandelbare epilepsie bij aan de toename
in de kennis over de locatie van epilepsie genererend weefsel en de verbetering
van de epilepsie chirurgie als genezende therapie voor epilepsie.