Analyse van fysieke, cognitieve en psychosociale factoren van vermoeidheid bij patiënten met een glioom

Gliomen zijn de meest voorkomende primaire hersentumoren. Ze ontstaan uit het
gliale weefsel van het centraal zenuwstelsel en worden geclassificeerd en
gegradeerd op basis van criteria van de World Health Organization.

In 2016 is er een nieuwe WHO classificatie gesteld. Deze nieuwe WHO
classificatie 2016, heeft als belangrijke toevoeging op de WHO classificatie
van 2007, het gebruik van moleculaire parameters om tumor entiteiten vast te
stellen.
De gliomen hebben een gemiddelde incidentie van 1 per 100.000 personen per
jaar, waarbij de piek incidentie ligt bij op de jong volwassene leeftijd,
tussen de 30 en 40 jaar oud. De overleving van patiënten met een glioom is de
afgelopen decennia toegenomen, door de ontwikkeling van nieuwe en verbeterde
behandelmogelijkheden bestaande uit neurochirurgische ingrepen,
radiotherapeutische en chemotherapeutische interventies. De overleving ligt
momenteel tussen de vijf en vijftien jaar.
Uit recent wetenschappelijk onderzoek blijkt dat het verschil in overleving
tussen de graad II en graad III IDH gemuteerde tumoren minder is dan bij de
klassieke histopathologische indeling ongeacht IDH mutatie. Dit geldt in het
bijzonder voor de graad 3 oligodendrogliomen met als moleculaire entiteit IDH
mutant. De mediane overleving hiervan is 12-14 jaar en hiermee vergelijkbaar
met de mediane overleving van de eerder beschreven LGG tumoren.

Door de toegenomen levensverwachting ontstaan er nieuwe vraagstukken bij deze
patiëntengroep met betrekking tot o.a het dagelijks functioneren en de sociale
participatie.
Patiënten met een glioom rapporteren diverse symptomen en/of klachten als
gevolg van hun ziektebeeld en/of de behandeling, zoals vermoeidheid, cognitieve
stoornissen en stemmingsproblematiek . Deze klachten kunnen interfereren met
het niveau van functioneren en de sociale participatie op de korte en langere
termijn.
Vermoeidheid is het symptoom met de grootste invloed op de kwaliteit van leven
en het dagelijks functioneren van patiënten en hun naasten.
Kankergerelateerde vermoeidheid is gedefinieerd als een aanhoudend,
(subjectief) gevoel van fysieke, emotionele en/of cognitieve vermoeidheid of
uitputting gerelateerd aan kanker of aan de behandeling van kanker, welke niet
evenredig is aan recente activiteiten en interfereert met het normaal dagelijks
functioneren.
De onderliggende pathofysiologie en de mechanismen van deze vermoeidheid zijn
tot op heden onopgehelderd. De etiologie van kanker gerelateerde vermoeidheid
lijkt multifactorieel bepaald. Er is een gebrek aan inzicht in de problematiek
van kankergerelateerde vermoeidheid, en dat maakt het lastig tot een adequate
behandeling te komen.
Geconcludeerd kan worden dat er momenteel nog veel onduidelijkheid bestaat over
de pathofysiologie van vermoeidheid bij patiënten met een glioom. Het
explorerende onderzoek naar de fysieke, cognitieve en psychosociale factoren
van vermoeidheid bij patienten met een glioom heeft tot doel het verkrijgen van
inzicht in de verschillende factoren die van invloed zouden kunnen op de
vermoeidheid bij patiënten met een glioom.

Het beschrijven van de cognitieve, fysieke en psychosociale factoren van
vermoeidheid bij patiënten met een glioom.

Het onderzoeksdesign betreft een explorerend observationeel cross-sectioneel
onderzoek bij patiënten met een glioom.

De totale tijdsinvestering voor de patiënt bedraagt 135 minuten per patiënt en
bestaat uit; het invullen van de vragenlijsten, het uitvoeren van het
neuropsychologisch onderzoek en de uitvoering van de maximaal test en het
krijgen van de instructies ten aanzien van de ambulante bewegingsregistratie.
Tijdens de 5 daagse ambulante bewegingsregistratie kan de patiënt in principe
al zijn normale activiteiten uitvoeren en is dan ook geen tijdsinvestering
uitgedrukt in minuten aan te geven, behoudens de bovengenoemde benodigde tijd
tav de instructies.

Alle patiënten worden beoordeeld door de arts, alvorens over te gaan tot het
uitvoeren van de maximale inspanningstest. Daarnaast vind er een continue
ECG-monitoring plaats gedurende de maximale inspanningstijd. Door bovenstaande
maatregelen hebben tot gevolg dat het risico op cardiale ischemie en/ of
aritmie ten tijde van de maximale inspanningstijd tot het minimum beperkt word.

Het invullen van de vragenlijsten, het cognitieve onderzoek en het
bewegingsonderzoek kunnen als vermoeiend ervaren worden. Om het eventuele
ongemak te minimaliseren is er voor gekozen de vragenlijsten thuis in eigen
tempo in te laten vullen en het neuropsychologisch onderzoek ook in de
thuissituatie af te nemen, waarbij er rekening word gehouden met de
belastbaarheid. Het afnemen van bloed kan een kortdurend pijngevoel geven en
eventueel een kleine bloeduitstorting geven