Neuroplasticiteit in homonieme hemianopsie: structurele veranderingen in het brein die ten grondslag liggen aan residueel en gecompenseerd perceptueel gedrag

Onze huidige kennis over het aanpassingsvermogen van het brein ten gevolge van
homonieme hemianopsie (HH), een visueel veld defect veroorzaakt door een
pathologie aan het visuele systeem, is incompleet en voornamelijk van
kwalitatieve aard. De meeste studies naar HH hebben zich dusver gefocust op de
gedragsmatige en psychofysische aspecten van HH, terwijl kwantitatief onderzoek
naar de corticale plasticiteit ten gevolge van HH beperkt is. Hierdoor is onze
kennis over hoe veranderingen in visuele informatie verwerking (ofwel van
compenserende dan wel optimaliserende aard) zich weerspiegelen in aanhoudende
structurele veranderingen in het brein gelimiteerd. Met deze studie gaan we een
groep HH deelnemers (ten gevolge van post-chiasmatische hersenschade) testen om
zo corticale reorganisatie in deze groep te onderzoeken op een kwantitatieve
manier. We verwachten dat de veranderingen in visuele informatie verwerking in
HH deelnemers gereflecteerd zijn in structurele veranderingen in het visuele
systeem (bijvoorbeeld in de dikte van de cortex of de witte stof banen) en
veranderingen in structurele connectiviteit.

Ons doel is om beter inzicht te krijgen in of en hoe het visuele systeem in
mensen met HH reoganiseren. Visuele verwerking in mensen met HH zullen worden
onderzocht en er wordt verwacht dat deze veranderingen worden gereflecteerd in
reorganisatie op structureel niveau. Hiervoor zullen we corticale plasticiteit
bepalen met behulp van MRI. Op deze manier kunnen we onderzoeken wat de impact
is van homonieme visuele veld defecten is op perceptuele verwerking en hoe de
mate hiervan correleert met structurele corticale plasticiteit.

De studie zal een observationele studie zijn met een cross-sectionele
casus-controle design met HH deelnemers en controles gematched op leeftijd en
geslacht. De studie zal bestaan uit drie onderdelen: een functionele
vragenlijst (alleen patiënten), fysiologische metingen en een MRI experiment.

Er zijn geen risico's aan deze studie verbonden. Deelnemers zullen worden
blootgesteld aan standaard klinische testen en een MRI experiment met een
magnetisch veld sterkte van 3 Tesla. Deze veld sterktes zijn gebruikelijk in
MRI onderzoek. Tot dusver zijn er geen bijwerkingen gerapporteerd en mensen met
HH zijn eerder, zonder bijwerkingen, getest met MRI. In uitzonderlijke gevallen
zal perifere zenuw gestimuleerd kunnen worden door het magnetische veld. Dit
resulteert in een kriebelig maar pijnloos gevoel.