Discriminatie tussen de electrode-contacten van het cochleair implantaat.

Cochleaire implantaten kunnen zorgen voor een functioneel gehoor bij mensen met
zeer ernstig gehoorverlies of doofheid. Dit wordt gedaan door de auditieve
zenuwvezels in het slakkenhuis elektrisch te stimuleren. De meestgebruikte
stimulatie methode is het zogenaamde *monopolar stimulation*, waarbij veel
uitspreiding van de stroom door het slakkenhuis ontstaat. Hierdoor zullen
verscheidene elektrodecontacten dezelfde zenuwvezels exciteren.
Uit verschillende studies weten we dat patienten vaak niet kunnen onderscheiden
of een toon nu vanaf de ene elektrode, of diegene ernaast komt (Bierer &
Faulkner, 2010; Bonham & Litvak, 2008). Daarnaast is er geen verbetering in
spraakverstaan gevonden als het aantal actieve elektrodes groter wordt dan acht
(Friesen, Shannon, Baskent, & Wang, 2001; Shannon, Fu, & Galvin, 2004). Deze
resultaten laten zien dat CI patienten niet volledig gebruikmaken van de
spectrale informatie die aangeboden wordt.
In een recente studie (METC registratienummer P02.106.AB) testten we 30
proefpersonen en de resultaten lieten zien dat hun onderscheidingsvermogen van
toonhoogte (onderscheidingsvermogen tussen elektrodes) gerelateerd is aan hun
spraakverstaan (Biesheuvel, Briaire, de Jong, Boehringer & Frijns, 2019).
De resultaten van deze studie geeft zo aanleiding om te denken dat deze
discriminatietest ook klinisch een nuttige tool kan zijn, als hulp voor de
audioloog bij het afstellen van het implantaat. Het kan potentieel zelfs leiden
tot een beter spraakverstaan. Voordat we hier zijn, moeten er enkele
verbeterpunten doorgevoerd worden die in de eerdere studie naar boven kwamen.
Ook moet de software gevalideerd en vergeleken worden met een andere test die
in de literatuur te vinden is, bijvoorbeeld het maken van een psychometrische
curve (Wichmann & Hill, 2001) of de zogenaamde *Just Noticable DIfference*
tests, die wij op de afdeling ook eerder deden (Snel-Bongers, Briaire,
Vanpoucke, & Frijns, 2011).

Het valideren en verbeteren van een nieuw experimenteel algoritme.

De totale studie zal ongeveer 2 jaar duren (0.5 FTE per jaar). Iedere
proefpersoon zal maximaal tweemaal naar het audiologisch centrum / KNO afdeling
moeten komen voor een afspraak van 2 á 3 uur. De eerste keer wordt men stap
voor stap door de testen heen begeleid door de onderzoeker. De data die we uit
deze fase krijgen (van zowel het controle algoritme als de experimentele test)
gebruiken we voor validatie. In deze fase zullen we evalueren hoe goed de
proefpersonen de test zelfstandig zouden kunnen doorlopen, door met de
proefpersoon te bespreken wat hij/zij onduidelijk vond en hoe wij dit kunnen
verbeteren.

Op de tweede dag loopt de proefpersoon zelfstandig de test door. Deze data kan
ook voor validatie van de testen gebruikt worden, maar dient vooral ter
verbetering van onze, uitgebreide test.

Tijdens de afspraak op de afdeling wordt men nogmaals verteld wat de testen
inhouden, en wat er van ze verwacht wordt. De testen zijn het experimentele
algoritme (erg vergelijkbaar met de test van aanvraag P02.106.AB) en een
controle algoritme dat we ontwikkelen. Deze controle test is gebaseerd op
psychometrische curves, of een *Just noticable difference* test (zie protocol,
hoofdstuk 2).

De testen worden willekeurig aangeboden (e.g. gelijke kans om te starten met
test 1 danwel 2). Er zit een pauze tussen de twee testen.
Naast het evalueren van de testresultaten, kijken we ook naar de demografische
data van de proefpersoon, en hun retrospectief behaalde resultaten die we
vinden in hun medische dossier.

Voor zover wij weten zijn er geen potentiele risico*s betrokken in dit
onderzoek. De proefpersonen worden aan dezelfde elektrische stimuli
blootgesteld als in normaal CI gebruik. We testen de geschreven software
uitvoerig voordat de proefpersonen eraan worden blootgesteld. Een potentieel
voordeel van de test zou kunnen zijn dat een proefpersoon een betere fitting
kan krijgen, door inzichten in hun gebruik van de spectrale informatie.