Regelmatige meting van microcirculatie bij intensive care patiënten en vergelijking met bloedsomloop metend apparaat (PiCCO). ROUMI-studie

De microcirculatie is de eindbestemming van de systemische circulatie en
bestaat uit microvaatjes met een diameter van minder dan 20 µm bestaande uit
arteriolen, venules en capillairen. Onder fysiologische omstandigheden bestaat
de microcirculatie uit ongeveer 10% circulerend bloed en speelt het een vitale
rol bij het zuurstoftransport naar het weefsel, koolstofdioxide (CO2)
verwijdering, ontsteking, hemostase en substraat en hormonaal transport. Verder
zijn capillairen de primaire interface tussen het circulerende bloed en de
parenchymcellen. Handheld videomicroscoop (HVM) technieken worden gebruikt om
de microcirculatie van alle orgaanoppervlaktes direct zichtbaar te maken. Het
sublinguale gebied is het meest gebruikte doelwit van HVM's vanwege de
gemakkelijke bereikbaarheid, hoewel andere orgaanoppervlakken ook bij operaties
zijn onderzocht.
Het sublinguale gebied kan de globale microcirculatie vertegenwoordigen,
aangezien het afkomstig is van hetzelfde punt waar het darmstelsel vandaan komt
en de bloedtoevoer van dit gebied wordt verzorgd door de arteria carotis, die
ook bloed naar de hersenen brengen. HVM's zijn nuttig om direct de convectieve
en diffusieve functie van de microcirculatie te controleren, die wordt
gekwantificeerd als de stroom rode bloedcellen (RBC's) in de capillairen
(gemiddelde stroomindex en verhouding van geperfundeerde vaten (PPV)) en de
dichtheid van geperfundeerde capillairen (ook functionele capillaire dichtheid
(FCD) genoemd). De bloedstroom in de microvaatjes geeft de kwaliteit van de
perfusie aan en wordt beschreven als microvascular flow index (MFI).
Heterogeniteitsindex (HI) wordt gebruikt om de stromingsheterogeniteit in de
microcirculatie te schatten die specifiek wordt gezien bij sepsis en wordt
berekend als het verschil tussen de hoogste en laagste MFI gedeeld door
gemiddelde MFI. Over het algemeen hangt de perfusie van de weefsels af van de
hoeveelheid, verdeling en diameter van de haarvaten. De dichtheid van de vaten
wordt geschat als het aandeel van de totale vaten in het gezichtsveld. De
totale vaatdichtheid (TVD) wordt berekend als de totale lengte van vaten
gedeeld door het totale oppervlak van het gezichtsveld als eenheden mm/mm2.
Geperfundeerde vatendichtheid (PVD) wordt geschat als het aandeel van
geperfundeerde vaten gedeeld door de TVD. De perfusie van een weefsel hangt af
van het aantal, de verdeling en de diameter van de haarvaten in combinatie met
de viscositeit van het bloed en de aandrijvingsdruk over de haarvaten. Er zijn
twee belangrijke hemodynamische principes die bepalen hoe zuurstof in rode
bloedcellen de weefselcellen bereikt; de eerste is de convectie op basis van de
rode bloedcelstroming, en de tweede is de diffusieafstand die zuurstof moet
afleggen van de rode bloedcellen in de haarvaten naar de parenchymcellen.
Convectie wordt gekwantificeerd door meting van de stroming in de microvaten,
en diffusie wordt gekwantificeerd door de dichtheid van de geperfundeerde
microvaatjes (FCD). De convectie en de diffusie zijn beide verslechterd bij de
kritisch zieke patiënten, wat op zijn beurt leidt tot verstoorde
weefseloxygenatie. Het monitoren van de microcirculatie in combinatie met
macrohemodynamische parameters biedt daarom een **uitgebreide evaluatie van de
cardiovasculaire systeemwaarschijnlijkheid bij kritisch zieke patiënten.
Het fundamentele doel van resuscitatie van kritisch zieke patiënten uit
shocktoestanden en ernstige ontstekingsaandoeningen is het herstellen van
weefselperfusie en oxygenatie. Om optimale weefselperfusie te behouden, moeten
grote bloedvaten het adequate bloed van het hart in de weefsels overbrengen.
Dit transport is grotendeels afhankelijk van de functie van het hart, de
weerstand van de vaten en de hoeveelheid van het intravasculaire volume. Op
basis van de richtlijnen met betrekking tot de resuscitatie van shock, worden
intraveneuze vloeistoffen en vasopressoren gebruikt om de weefselperfusie te
verbeteren door de contractiliteit van het hart en de vaatweerstand te
vergroten en het intravasculaire volume te vergroten. Systemische
macrohemodynamische parameters zoals bloeddruk, hartfrequentie, cardiale
output, slagvolume, systemische vasculaire weerstand worden gewoonlijk gebruikt
om het succes van resuscitatie in de reguliere klinische praktijk te beoordelen
en te bewaken, ervan uitgaande dat weefselperfusie en oxygenatie zich parallel
herstellen met systemische hemodynamische parameters. Het alleen handhaven van
de weefselperfusie is echter niet voldoende om weefseloxygenatie te bereiken,
die ondanks de correctie van de systemische circulatieparameters nog steeds kan
verslechteren. Helaas gaat de normalisatie van routinematig gebruikte
macrocirculatieparameters niet altijd vergezeld van normalisatie van
microcirculatoire parameters, wat resulteert in een onbekende
onder-resuscitatie van de patiënt. Inconsistentie tussen micro- en
macrocirculatie is een belangrijk kenmerk van de shockstatus en is onlangs
gedefinieerd als "verlies van hemodynamische coherentie". Verschillende studies
hebben aangetoond dat verbetering van de macrocirculatie bij
shockomstandigheden onafhankelijk van de microcirculatoire bloedstroom kan
optreden, vooral bij kritisch zieke patiënten en heeft aangetoond een
onafhankelijke voorspeller te zijn van orgaan-dysfunctie.

Met dit onderzoek willen we cytocam-IDF-beeldvorming valideren als een routine
monitoringtool bij kritisch zieke patiënten. Hiertoe zullen we
Cytocam-IDF-beeldvorming vergelijken met een invasieve hemodynamische
monitoringsapparaat (PiCCO) in termen van vergelijkbaarheid en lineariteit bij
kritisch zieke patiënten.

Single-center, prospectieve, observationele studie in de intensive care voor
volwassenen.

Beoordeling van sublinguale microcirculatie is een niet-invasieve procedure die
een paar minuten duurt en is met geen risico of belasting voor de patiënt.
Aanvullende bloedonderzoeken zijn niet vereist. De patiënten zijn behandeld en
gediagnosticeerd met behulp van conventionele modaliteiten