De rol van landschapscontext in object perceptie: Een transcraniële magnetische stimulatie studie

De menselijke visuele cortex is in staat om objecten te categorizeren in zeer
korte tijd. In ambigue situaties kan dit proces geholpen worden door
contextuele informatie van het achtergrond landschap. Dit impliceert dat de
vroege visuele cortex, die visuele informatie ontvangt, de object-selectieve
cortex en de scène-selectieve cortex met elkaar communiceren. Tomografische
studies hebben inderdaad interacties tussen deze gebieden aangetoond. Echter,
de specifieke causale verbanden en de timing van wanneer de visuele informatie
verwerkt wordt is nog onbekend.

Als een aanvulling op de studie NL69407.091.19, welke vorig jaar is goedgekeurd
door het METC en momenteel wordt uitgevoerd is het doel van deze studie om het
belang van landschapscontext bij de waarneming van objecten te onderzoeken,
door object- en scene-selectieve visuele corticale gebieden te manipuleren met
transcraniele magnetische stimulatie (TMS).

Dit twee-delig onderzoek heeft een binnen-proefpersonen design. In de eerste
experimentele sessie wordt vastgesteld of proefpersonen effecten tonen na
transcraniële magnetische stimulatie (TMS) over object-selectieve en scène-
selectieve visuele cortex, door het design van Dilks et al. (2013) te
gebruiken. Op basis van welke effecten proefpersonen tonen na TMS, zullen zij
in de tweede sessie één van drie mogelijke experimenten uitvoeren.
Proefpersonen die gevoelig zijn voor TMS over de laterale occipitale cortex,
een object senstief gebied, zullen een experiment doen waarbij ze een object
binnen een landschap of op een grijze achtergrond moeten herkennen. Hierbij
wordt er gekeken of het aanbieden van slechts de scene voor het object de
herkenning ervan versneld. Om dit te onderzoeken zal TMS worden toegepast
ongeveer 100, 200, 300 en 400 milliseconden na het begin van de stimulus.
Proefpersonen die gevoelig zijn voor TMS over de occipital place area (OPA) of
de eerste visuele cortex (V1) voeren een experiment waarbij de grootte van een
object wordt beoordeeld relatief ten opzichte van een achtergrond met diepte.
Een verschil in grootte beoordeling is verwacht tussen objecten die dichtbij
lijken en objecten die ver weg lijken en dus worden ook verschillen verwacht in
de OPA en V1. Om dit te onderzoeken wordt TMS toegepast ongeveer 100, 200, 300
en 400 milliseconden na het tonen van de stimulus.

TMS zal worden toegediend om te interfereren met hersenactiviteit. In experiment 1 zullen 5 pulsen met 100 milliseconden tussen iedere puls worden toegediend per object presentatie. Dit volgt dezelfde procedure als Dilks et al. (2013) en de procedure gebruikt in NL69407.091.19. In experiment 2 zullen 2 pulsen met 40 milliseconden tussen iedere puls worden toegediend per object presentatie.

De hier voorgestelde TMS paradigma's dragen geen significante risico's met zich
mee. De veiligheidsregels zoals beschreven door de International Federation of
Clinical Neurophysiology zullen strikt worden gevolgd. Mogelijke neveneffecten
zijn vermoeidheid en lichte hoofdpijn. Deze lichte ongemakken zijn goed te
verhelpen met vrij verkrijgbare pijnstillers. Vrijwilligers kunnen op zich op
ieder moment kunnen terugtrekken van de studie en er zijn geen directe
voordelen voor de proefpersonen.