Lichaamsbeeld bij anorexia nervosa ontrafelen met virtual reality

Het onderzoeken van specifieke factoren die bijdragen aan de ontwikkeling en
instandhouding van anorexia nervosa (AN) is belangrijk om de bestaande
behandelingsopties te verbeteren, vooral omdat de terugvalpercentages hoog zijn
in deze populatie. Tot nu toe waren eerdere interventies gericht op het
verminderen van angst voor voedselinname. We hebben onlangs een theoretisch
model ontwikkeld waarin de belangrijkste mechanismen van bestaande theorieën
zijn verwerkt en beschreven hoe lichaamsgerelateerde zelf-walging een centrale
rol kan spelen bij het ontstaan en in stand houden van AN. Omdat behandelingen
momenteel niet specifiek gericht zijn op zelf-walging, zou dit kunnen verklaren
waarom hun effectiviteit op de lange termijn vaak beperkt is: resterende
zelf-walging na behandeling zou mensen kwetsbaar kunnen maken voor terugval. Om
walging effectief te verminderen, wordt gewenning via langdurige blootstelling
als cruciaal beschouwd om de intrinsiek weerzinwekkende aard van
walgingopwekkende stimuli te verminderen. Het is echter pas verantwoord om een
dergelijke nieuwe interventie te testen, wanneer de validiteit van het
onderliggende theoretische model grondig is getoetst.

Het primaire doel van de huidige studie is om te onderzoeken of zelfwalging
kenmerkend is voor patiënten met AN. Als dit inderdaad het geval is, zou dit
belangrijke aanknopingspunten opleveren voor het verbeteren van bestaande
behandelmogelijkheden voor AN.

Deze studie zal gebruik maken van een observationele opzet (case-control
studie).

In deze observationele studie zullen deelnemers worden gevraagd om zeven
vragenlijsten in te vullen, deel te nemen aan een VR-kijktaak waarbij
fEMG-reacties worden gemeten, en twee computertaken uit te voeren. In totaal
zal de tijdsinvestering ongeveer 105 minuten bedragen. Het onderzoek zou op de
korte termijn negatief affect kunnen oproepen bij de patiëntengroep, vanwege de
korte presentatie van eetstoornisrelevante stimuli. Omdat alle patiënten op het
moment van het onderzoek in behandeling zijn, kunnen eventuele negatieve
effecten van het onderzoek met hun therapeuten worden besproken. Aangezien
personen met verhoogde niveaus van eetstoornissymptomen zijn uitgesloten van
deelname aan de vergelijkingsgroep en op basis van positieve ervaringen met
eerdere onderzoeken waarin we adolescente meisjes in een vergelijkingsgroep
hebben opgenomen voor een onderzoek naar walging en eetstoornissymptomen,
verwachten we niet dat de huidige studie enig negatief effect zal hebben op
deelnemers in de vergelijkingsgroep, en als dat zo is, verwachten we dat dit
slechts tijdelijk is. De studie zal naar verwachting ons begrip van de
persistentie van voedselbeperking bij personen met AN vergroten. Hoewel
verschillende onderzoeken tot nu toe walging hebben gekoppeld aan AN, blijft
het volkomen onduidelijk wat nu precies walging oproept bij personen met AN.
Door walgingsreacties in real-time te bestuderen, zal de huidige studie helpen
om inzicht te krijgen in de exacte aard van walging bij AN, waardoor we kunnen
bepalen wat belangrijke doelen voor behandeling zijn.