Haalbaarheidsonderzoek naar de behandeling van preoperatieve chemoradiotherapie en atezolizumab gevolgd door operatie bij patiënten met slokdarmkanker

De prognose van slokdarmkanker is slecht, ondanks behandeling met chemoradiatie
en een resectie. De uitkomst van de behandeling kan mogelijk worden verbeterd
door toevoeging van bepaalde vormen van immunotherapie, zoals atezolizumab, aan
de behandeling. In deze studie onderzoeken we of dat haalbaar is.

Mogelijk kunnen de uitkomsten van de behandeling verder verbeterd worden door
voorafgaand aan de operatie een nieuw middel - atezolizumab - aan de
behandeling toe te voegen. Als eerste stap in het onderzoek hiernaar willen we
weten of de toevoeging van atezolizumab aan de behandeling haalbaar is. Dat wil
zeggen: we willen weten hoe de behandeling wordt verdragen en of de behandeling
volgens planning kan worden gegeven.

Dit is een niet-gerandomiseerde haalbaarheidsstudie naar de combinatie van
atezolizumab in combinatie met carboplatin, paclitaxel en radiotherapie gevolgd
door een resectie van de primaire tumor.

Atezolizumab wordt eens in de drie weken toegevoegd aan de standaard chemoradatie. Na 5 giften vindt de operatie plaats.

De toediening van atezolizumab verlengt de duur van het eerste bezoek met ~90
minuten; vervolgens is dit per keer ~60 minuten extra. (In het totaal 5x)

Zowel het bloedprikken als het inbrengen van het infuus kan licht pijnlijk zijn
en een blauwe plek tot gevolg hebben.

De extra gastroduodenoscopie kan in zeldzame gevallen een bloeding of
perforatie tot gevolg hebben.

Ten slotte kan een patiënt bijwerkingen van de onderzoeksmedicatie krijgen. De
meest voorkomende bijwerkingen van atezolizumab zijn: vermoeidheid,
misselijkheid, verminderde eetlust, diarree, obstipatie en hoest. Doordat
atezolizumab de werking van het immuunsysteem versterkt, kunnen er specifieke
bijwerkingen optreden die te maken hebben met een afweerreactie gericht tegen
het eigen lichaam. Dit kan zich uiten als een ontsteking van de lever, longen,
darmen, alvleesklier, hersenen of hersenvliezen. Ook is het mogelijk dat de
patiënt suikerziekte ontwikkelt, een te traag of te snel werkende schildklier
of een onvoldoende werkende bijnierschors. Ten slotte kunnen specifieke
neurologische syndrome ontstaan (Guillain-Barré syndroom, myasthenia gravis).