De meerwaarde van bot uit de bekkenkam tijdens standscorrectie van de pols

De meest voorkomende complicatie van polsbreuken is een malunion. Malunion
betekent dat de pols in een verkeerde stand is vastgegroeid na een polsbreuk.
Hierdoor kan de patiënt veel klachten ondervinden zoals pijnklachten,
spierzwakte, verminderde polsfunctie en/of neurologische symptomen. Deze
klachten kunnen een grote impact op het dagelijks functioneren hebben. Er zijn
vele soorten operaties beschreven in literatuur, waarbij de verkeerde stand van
de pols gecorrigeerd kan worden. Open wig osteotomie en plaatfixatie met bot
uit de bekkenkam wordt als dé standaardbehandeling gezien. Tijdens deze
procedure wordt een wig in het bot gezaagd, waardoor de pols in een goede stand
kan worden gezet. Het ontstane botdefect kan worden opgevuld met lichaamseigen
of donor bot. Daarna wordt de goed verkregen stand van de pols vastgezet met
een titanium polsplaatje en schroeven. De achterliggende gedachte van het
gebruiken van lichaamseigen of donor bot is dat het de botformatie bevordert en
voor structurele stabiliteit zorgt. Structurele stabiliteit is een essentiële
factor voor botgenezing. Echter, er zijn biomechanische studies gepubliceerd,
die laten zien dat de titanium polsplaatjes al voldoende stabiliteit zelf
geven. Hierdoor kan afgevraagd worden of botplastiek dan wel nodig is.
Bovendien kan het gebruik van lichaamseigen bot leiden tot complicaties. De
kans op complicaties is namelijk tussen 2,8 en 39%. De volgende complicaties
zijn gemeld: vertraagde botgenezing, mismatch tussen spaan en donorplaats,
langere operatieduur en donorplaatscomorbiditeit zoals letsel aan zenuwen,
bloedvaten of urineleider, bekkenfractuur, herniatie van abdominale structuren,
infectie of nabloeding op de plaats waar het lichaamseigen bot is verkregen.
Tot maximaal 49% van de patiënten klaagt over pijnklachten ter hoogte van
bekkenkam, die voor enkele jaren kunnen aanhouden. Deze complicaties kunnen een
nadelige invloed hebben op de kwaliteit van het leven doordat ze kunnen leiden
tot operatieve interventies, langere opnameduur en langdurig gebruik van
pijnmedicatie.

Op dit moment bestaat er geen consensus in de literatuur over het oogsten en
het gebruik van bot uit de bekkenkam tijdens correctie-osteotomie en
plaatfixatie. De standaardbehandeling is uitvoerig in de literatuur beschreven,
terwijl het gebruik van geen botplastiek na open wig osteotomie en plaatfixatie
slechts in enkele retrospectieve studies is beschreven. Deze studies lieten
geen verhoogde incidentie van botgenezingsproblemen zien. beschreven. Deze
studies lieten geen verhoogde incidentie van botgenezingsproblemen zien. Bij
deze onderzoeken zijn alleen röntgenfoto*s gebruikt, waardoor het
botgenezingsproces niet in hoge resolutie en nauwkeurig opgevolgd kon worden.
Met een CT scanner is het wel mogelijk om vroege botgenezing op te sporen. Er
zijn geen onderzoeksgegevens bekend met betrekking tot kosteneffectiviteit.

De nadelen van het oogsten en gebruik van bot uit de bekkenkam kan een grote
impact hebben op het dagelijks leven van de patiënt. Daarom is het belangrijk
dat er onderzoek wordt verricht om na te gaan of botplastiek tijdens
correctie-osteotomie en plaatfixatie van de distale radius. Indien er geen
verschillen zijn in tijdsduur tot volledige botgenezing en functionele
uitkomstmaten tussen de standaardbehandeling en interventie, dan is er geen
reden meer om bot te oogsten en te gebruiken uit de bekkenkam. De patiënten
zullen daardoor niet meer blootgesteld worden aan de nadelen. Dit heeft als
gevolg dat de kosten ten gevolge van de complicaties worden vermeden. De
onderzoeksresultaten kunnen ook van belang zijn bij correctie-osteotomieën in
andere metafysaire botgebieden, waarbij ook het oogsten en gebruiken van bot
uit de bekkenkam de standaardbehandeling is.

Primaire doelstellingen zijn:
1. Wat zijn de verschillen in het aantal complicaties en de ernst tussen
patiënten die worden behandeld met geoogst bot uit de bekkenkam en patiënten
die geen lichaamseigen bot krijgen tijdens open wig osteotomie en plaatfixatie
van de distale radius?

2. Zullen de patiënten die geen botplastiek krijgen een betere kwaliteit van
leven hebben in vergelijking met patiënten, waarbij wel geoogste bot uit de
bekkenkam wordt gebruikt tijdens open wig osteotomie en plaatfixatie van de
distale radius?

3. Zijn er verschillen in tijdsduur tot volledige botgenezing tussen patiënten
die worden behandeld met geoogst bot uit de bekkenkam en patiënten die geen
lichaamseigen bot krijgen tijdens open wig osteotomie en plaatfixatie van de
distale radius?

Secondaire doelstelling zijn:
1. Zijn er verschillen in objectieve en subjectieve functionele uitkomsten
tussen patiënten die worden behandeld met geoogst bot uit de bekkenkam en
patiënten die geen lichaamseigen bot krijgen tijdens open wig osteotomie en
plaatfixatie van de distale radius?

2. Is open wig osteotomie en plaatfixatie zonder botplastiek kosten-effectiever
in vergelijking met de standaardbehandeling met geoogste bot uit de bekkenkam
bij patienten met een malunions van de distale radius?

Deze studie is een prospectieve gerandomiseerde gecontroleerde multicenter
studie, die het botgenezingsproces vergelijkt tussen patiënten die worden
behandeld met bot uit de bekkenkam en patiënten die geen bot uit de bekkenkam
krijgen na open wig osteotomie en plaatfixatie van de distale radius. De
volgende ziekenhuizen nemen deel aan deze studie: Erasmus MC, AMC, Elkerliek
Ziekenhuis, Viecuri Medisch Centrum, Amphia Ziekenhuis, Zuyderland ziekenhuis
en MUMC+. De follow-up periode is minimaal 1 jaar en bestaat uit 5
postoperatieve bezoeken. Tijdens de bezoeken ondergaan de patiënten
verschillende onderzoeken: het invullen van vragenlijsten, het testen van de
polsfunctie en het maken van röntgenfoto's/CT-scans. Deze studie zal minstens 4
jaar duren, ervan uitgaande dat ongeveer 35 patiënten per jaar worden
geopereerd.

Alle geincludeërde patiënten ondergaan een open wig osteotomie en plaatfixatie. In één groep wordt het botdefect gevuld met bot uit de bekkenkam, dat de standaardprocedure is. De andere groep krijgt geen bot uit de bekkenkam. De deelnemende ziekenhuizen hebben met beide behandelingen ruime ervaring. De postoperatieve nabehandeling is hetzelfde voor beide groepen.

Alle geïncludeerde patiënten moeten vragenlijsten invullen en hun polsfunctie
wordt getest. Bovendien worden er extra röntgenfoto's en CT scans gemaakt. De
extra bestralingsbelasting door deelname aan het onderzoek is maximaal ~1,01
mSv (CT scans: 5x0,2 mSv = 1 mSv en röntgenfoto's: 1x7 µSv = 0,007 mSv).
Wanneer er sprake is radiologische volledige botgenezing zullen er geen CT
scans meer gemaakt worden. De stralingsbelasting in de reguliere zorg is ~0,04
mSv (röntgenfoto's: 6x7 µSv). Elk bezoek aan het ziekenhuis duurt 60 minuten.
Door deel te nemen aan deze studie zullen de patiënten intensiever worden
opgevolgd. Daarnaast leveren de patiënten een bijdrage aan betere zorg en
zullen ze meer inzicht krijgen in hoe wetenschappelijk onderzoek werkt.