Behandeling van olecranon fracturen door middel van Locking Compression Plate fixatie

Fracturen van de proximale ulna worden voornamelijk veroorzaakt door vallen en
ongelukken met gemotoriseerde voertuigen. Een aantal auteurs heeft
gerapporteerd over de behandeling van olecranonfracturen, gebruikmakend van
diverse technieken. Plaatfixatie wordt voornamelijk aangeraden als optimale
behandeling in het geval van communitieve fracturen. De goede resultaten van de
limited-contact dynamic-compression plate heeft geleid tot de ontwikkeling van
een plaat met hoekstabiele schroeven die een rigide systeem vormen, de Locking
Compression Plate (LCP). Door dit stabiele system is geen compressie van de
plaat nodig waardoor het risico op primair reductieverlies verkleind wordt en
de bloedvoorziening in het bot beter gewaarborgd blijft. Sinds 2002 zijn er
vijftien patienten behandeld voor complexe olecranonfracturen met LCP-fixatie
door één chirurg (Dr. P. Kloen) in het Academisch Medisch Centrum te Amsterdam
en acht patiënten werden op dezelfde manier behandeld door één chirurg (Dr.
D.L. Helfet) in het Hospital for Special Surgery te New York. De AO-database
van beide centra bijeengevoegd schept de mogelijkheid voor een studie naar de
lange termijnuitkomsten van de behandeling door middel van LCP-fixatie van
complexe olecranonfracturen. Met de voorgestelde studie hopen wij informatie te
verkrijgen over de lange termijnuitkomsten van deze relatief recente methode
van behandeling met plaatfixatie.

Het doel van deze studie is om de verwondingpatronen en -elementen te
karakteriseren; de fracturen te classificeren volgens de classificaties van AO,
Colton en Schatzker en de lange termijnuitkomsten te verkrijgen van patiënten
behandeld voor olecranonfracturen, tussen 2002 en 2005, in het Academisch
Medisch Centrum te Amsterdam en het Hospital for Special Surgery te New York.

Alle patiënten die operatief behandeld zijn voor complexe olecranon fracturen
met LCP fixatie in het Academisch Medisch Centrum te Amsterdam en het Hospital
for Special Surgery te New York, tussen 2002 en 2005, zullen gecontacteerd en
uitgenodigd worden voor een evaluatie (goedgekeurd door IRB).
MEPI-, ASES-, DASH- en Broberg en Morrey-questionnaires worden gebruikt om de
patient te evalueren tijdens de laatste follow-up. Range of motion,
varus-valgus instabiliteit, elleboog flexie, kracht en grip zullen worden
geëvalueerd.
Follow-up radiografie zal worden geëvalueerd op aanwezigheid van ectopische
ossificaties, gewricht subluxatie en arthrose.

Behalve een eenmalig visite aan het AMC te Amsterdam is er verder geen
belasting voor de patient.

De adviescommissie stralenbelasting heeft op verzoek van de onderzoeksgroep een
rapport opgesteld over de mate van belasting. De totale effectieve dosis t.g.v.
het maken van de 2 röntgenfoto's is <0,002 mSv en ligt in categorie I van de
ICRP (<0,1mSv) met als qualificatie: een onbeduidend ('trivial') risico.