Een prospectieve, gerandomiseerde, open, multicenter studie om te onderzoeken de effectiviteit en veiligheid van inductietherapie met een eenmalige hoge-dosis anti-T-lymfocytenglobuline (ATG-Fresenius) in niertransplantiepatiënten met een nier van een non-heart-beating donor en tacrolimus, mycofenolaat mofetil en steroïden als basisimmunosuppressie.

De wachtlijst voor een niertransplantatie is lang als gevolg van een te kort
aan donornieren (gemiddelde wachttijd 4-5 jaar). Om het aantal donornieren te
vergroten worden ook minder goede nieren geaccepteerd, met name
non-heart-beating donornieren (NHBD). Grootste nadeel van deze nieren is de
hoge frequentie (80%) aan delayed graft function (DGF) en een hoger
afstotingspercentage in de eerste weken na transplantatie. De DGF wordt
versterkt door T-cellen, die tevens verantwoordelijk zijn voor de hogere
frequentie afstotingen in deze categorie patiënten.

Met behulp van een eenmalige infusie van anti-thymocytenglobuline (ATG) tijdens
de operatie wordt de T-celfunctie stil gelegd. Hiermee hopen we te bereiken dat
er geen of minder langdurige DGF optreedt en minder afstotingen.

Het betreft een gerandomiseerd onderzoek, waarbij de controlegroep de normale
immunosuppressieve behandeling krijgt en de studiegroep dezelfde
basisbehandeling met aanvullend een eenmalige gift ATG tijdens de operatie.

De interventiegroep krijgt eenmalig een ATG-infuus tijdens operatie.

Risico voor de patiënt is het ATG-infuus. Dit wordt echter gegeven onder
narcose, zodat de bijwerkingen minimaal zullen zijn. Extra immunosuppressie
geeft meer kans op infectie en op maligniteiten.
De belasting van de patiënt is in beide groepen verder hetzelfde en even hoog
als een routine niertransplantatiepatiënt.
De voordelen voor de interventiegroep zijn mogelijk een kortere periode van
DGF, met als gevolg minder postoperatieve dialyses. Bovendien kunnen er minder
afstotingen optreden, waardoor minder biopsieën nodig zijn en minder
anti-afstotingsbehandelingen.