Het effect van gewrichtsmobiliteit op plantaire voetdrukken en loopvaardigheid in diabetische patienten met en zonder een voetulcus in de voorgeschiedenis.

De prevalentie van diabetes mellitus is hoog en nog steeds groeiende vanwege de
veroudering van de populatie en de veranderingen in levensstijl. Perifere
neuropathie is een veel voorkomende complicatie van diabetes mellitus en kan
leiden tot problemen met de voeten. Diabetische perifere neuropathie kan
veranderingen in de voetenstructuur veroorzaken, dit kan de voetfunctie
veranderen. Hierdoor kunnen verhoogde plantaire voetdrukken ontstaan, en dit is
een van de risicofactoren voor de ontwikkeling van een diabetische voetulcus.
Het verlies van sensibiliteit, voetvormverandering, verminderde
gewrichtsmobiliteit and een verminderde plantaire weefseldikte dragen allemaal
bij tot een verhoogd risico van ontwikkelen van voetulcera. Naar schatting
krijgt 15-25% van alle diabetespatienten gedurende het ziektebeloop te maken
met een voetulcus. Voetulcera vormen een belangrijke oorzaak van het onstaan
van invaliditeit en is een van de meest voorkomende oorzaken van
ziekenhuisopnamen bij diabetes patienten.

Verminderde gewrichtsmobiliteit, ook wel 'limited joint mobility' (LJM)
genoemd, is een veelvoorkomende complicatie van diabetes mellitus. Deze
conditie komt het meest voor in de handen, maar ook in de gewrichten van de
enkel en voeten van diabetische patienten. LJM kan leiden tot verhoogde
plantaire voetdrukken en ontwikkeling van voetulcera en mogelijk tot
moeilijkheden met lopen. Hoewel bekend is dat LJM van de voet is gerelateerd is
aan verhoogde voetdrukken, is de rol van gewrichtsmobiliteit in de ontwikkeling
van voetulcera nog niet goed bekend. Daarnaast is er nog niet eerder onderzoek
gedaan naar de gewrichtsmobiliteit van de proximale gewrichten zoals de knieen
en heupen, en de relatie met voetdrukken of loopvaardigheid. Het is verwacht
dat naast verminderde gewrichtsmobiliteit in de voeten, ook de mobiliteit in de
knieen en heupen bijdragen aan verhoogde voetdrukken en tot verminderde
loopvaardigheid. Verminderde loopvaardigheid leidt mogelijkt tot een afname
van loopactiviteit. Dit is zeer onwenselijk; vanwege de bekende positieve
gevolgen van lopen op de gezondheid, lopen is om deze reden ook wel genoemd als
het beste medicijn bij diabetes.
Meer kennis over de relatie tussen LJM, voetdruken en loopvaardigheid zijn
nodig om behandelingen en interventie studies te op te kunnen zetten welke het
doel hebben om de loopvaardigheid en lichamelijke activiteit in het dagelijks
leven te vergroten in diabetische patienten met complicaties.

Doel van het onderzoek is om de relatie tussen gewrichtsmobiliteit, plantaire
voetdrukken en loopvaardigheid te bepalen.

Een cross-sectionele observatie studie.

De patienten bezoeken eenmalig de afdeling revalidatie van het AMC voor het
onderzoek. Tijdens dit bezoek vind er een kort lichamelijk onderzoek plaats,
worden er voetdrukken gemeten en vind er een gangbeeldanalyse en een 2 minuten
looptest plaats. Door voldoende rustpauzes tussen de testen te geven is de
belasting van de testen aanvaardbaar.