Aanspanningspatroon van buikspieren bij sporters met langdurige liesklachten. Metingen met echografie

Sportartsen en sportfysiotherapeuten worden in de praktijk vaak geconfronteerd
met overbelastingsklachten. Deze klachten kunnen variëren van lokale tot meer
algemene overbelasting. Oorzaken van lokale overbelastingsklachten kunnen zijn:
hyper- of hypomobiliteit, een hoge intensiteit van sportactiviteiten (m.n.
excentrische spiercontracties) en een toegenomen leeftijd. Een relatief hoog
risico op klachten tijdens sportbeoefening ontstaat na een periode van
intensief trainen of trainen na een periode van relatieve rust (too much, too
soon; Renström, 1994). Bijna altijd speelt een combinatie van oorzakelijke
factoren een rol en bestaat een disbalans tussen de belastbaarheid van een
individu en de belasting tijdens sportbeoefening, werk en overige vrije tijd.
In onderhavig onderzoek wordt gefocust op overbelastingsklachten in het
liesgebied bij sporters. De incidentie van deze liesklachten is het hoogst in
sporten gekenmerkt door explosiviteit en plotse richtingsveranderingen. Een
groot deel van deze sporters ervaart adductie-gerelateerde pijn in de
liesstreek tijdens en na afloop van het sporten, zonder dat sprake is van een
acuut ontstaansmoment. Uit recent onderzoek is gebleken dat langdurige
adductie-gerelateerde liespijn overeenkomsten vertoont met pijnklachten van
zwangere vrouwen met bekkeninstabiliteit (Mens et al., 2006). Het aansnoeren
van een bekkenband om het bekken middels een bekkenband vergroot de
adductiekracht, en vermindert de pijn in ongeveer 70% van de sporters met
liesklachten. Richardson et al. (2002) hebben aangetoond, dat de m. transversus
abdominus een belangrijke stabilisator van het bekken is, en anatomische een
inwendige bekkenband representeert. In vervolgonderzoek van Cowan et al. (2004)
is waargenomen dat er een vertraging in het aanspannen van de m. transversus
abdominus bij patiënten met langdurige liesklachten bestaat ten opzichte van
gezonde sporters. In genoemde studie van Cowan et al. (2004) werd gebruik
gemaakt van electromyografie (EMG). Binnen de fysiotherapeutische setting waar
sporters met liesklachten worden behandeld is EMG geen gebruikelijke techniek.
Ultrageluid echografie daarentegen wel. Ultrageluid kan gebruikt worden als
biofeedback naar de patiënt, waarmee de buikspieren live in beeld kunnen worden
gebracht.

Middels deze studie willen wij onderzoeken of er echografisch aantoonbare
verschillen bestaan betreffende het aanspanningspatroon van de buikspieren bij
sporters met langdurige liesklachten vergeleken met gematchte, gezonde
sporters. Als er verschillen gevonden worden, dienen de resultaten als
aanwijzingen waarop te letten tijdens het trainen van de buikspieren aan de
hand van ultrageluid echografie biofeedback bij sporters met langdurige
liesklachten.

De opzet van dit onderzoek is cross-sectioneel: er wordt een between subject
design gehanteerd voor de vergelijking tussen patiënten en gezonden; Gebaseerd
op eerdere studies met echografie bij mensen met langdurige rugklachten
(Ferreira et al., 2004) zullen wij streven naar een inclusie van 15
proefpersonen per groep.

Deelname aan het onderzoek brengt geen enkel risico met zich mee.