Epileptische aanvallen na het doormaken van een beroerte.

De incidentie van epileptische aanvallen neemt toe met de leeftijd. De
etiologie van de meeste 'nieuwe' epileptische aanvallen bij patienten > 40 jaar
is een cerebrovasculaire aandoening. In epidemiologische onderzoekwordt
berekend dat et risico op post-CVA epilepsie voor alle CVA patienten ligt
tussen de 2.5 en 4%. Afhankelijk van het type CVA, de ernst en de lokalisatie
van het infarct of de bloeding, kan dit percentage toenemen tot 62%. Er wordt
aangenomen dat het optreden van epileptische aanvallen de kwaliteit van leven
verminderd, maar dit is tot op heden niet onderzocht in deze specifieke
populatie. Kwaliteit van leven in de algemene CVA populatie is wel onderzocht,
maar niet gerelateerd aan het optreden van epileptische insulten. Verder is het
mogelijk dat de neurologische toestand en het cognitieve functioneren
verslechteren na epileptische aanvallen. Patienten die reeds beschadigd zijn
door een CVA, worden geconfronteerd met een volgend neurologisch probleem,
hetgeen kan leiden tot angst en depressie. Bij patienten die nog zelfstandig
wonen, zou dit zelf kunnen leiden tot opname in een verzorgingshuis. Evaluatie
van de problemen die worden ervaren door CVA patienten met epileptische
aanvallen, zou gedaan moeten worden door een vergelijking te maken tussen CVA
patienten met en zonder epileptische aanvallen.

Zodra een CVA patient een eerste laat insult doormaken, worden ze in het
algemeen behandeld met een antiepilepticum. Het bepalen van de optimale
antiepileptische behandeling bij deze patieten is moeilijk, omdat er maar
weinig 'evidence based' informatie beschikbaar is over de behandeling van
post-CVA epilepsie. Deze groep patienten wordt vaak chronisch behandeld met een
van de traditionele antiepileptica, zoals carbamazepine, fenytoine,
fenobarbital of valproaat. Deze antiepileptica kunnen echter ernstige
bijwerkingen hebben bij langdurig gebruik. Het effect van co-medicatie kan
beinvloed worden. Bij deze populatie, bij wie poly-medicatie vaak voorkomt, is
dit een belangrijk probleem. Onderzoek naar de invloed van antiepileptica op
bijwerkingen, cognitie en kwaliteit van leven lijkt zinvol voor de dagelijkse
kliniek. In enkele artikelen worden de types antiepileptica geraporteerd die in
deze populatie gebruikt worden, maar meer informatie over type antiepilepticum,
effectiviteit en tolerabiliteit is nodig.

Alle CVA patienten hebben een ricico op post-CVA epilepsie te ontwikkelen. Als
profylactische medicatie beschikbaar zou komen in de toekomst, dan is
identificatie van CVA patienten met het hoogste risico op het ontwikkelen van
post-CVA epilepsie belangrijk. De NMDA receptor, een van de glutamaat
receptoren, lijkt een rol te spelen in de ontwikkeling van epileptische
insulten. Deze receptor wordt gevormd door de NR1 subunit, samen met een of
meer van de vier verschillende typen NR2 subunits (NR2A-NR2D). De NR1 subunit
van de NMDA receptor wordt gecodeerd door het GRIN1 gen. Verschillende
polymorfismen van dit gen zijn bekend. Rujescu et al (2005) bepaalden een
'single nucleotide polymorphism' (G2108A) voor het GRIN1 gen bij alcoholici met
en zonder epileptische insulten en controle patienten. Het A allel en
A-bevattende genotypes waren over-gerepresenteerd bij patienten met
onttrekkings-geinduceerde insulten, vergeleken met gezonde vrijwillegers en
vergeleken met alcoholici zonder epileptische aanvallen in de voorgeschiedenis.
Het GRIN1 gen polymorfisme zou mogelijk een riscofactor kunnen zijn voor het
ontwikkelen van post-CVA insulten.

1. Meten van de invloed van epileptische epileptische aanvallen op het leven
van CVA patienten, door de kwaliteit van leven, het cognitief functioneren, de
beperkingen en handicaps en de stemming te vergelijken tussen CVA patienten met
en zonder epileptische aanvallen.
2. Informatie verzamelen met betrekking tot de behandeling van post-CVA
epilepsie (antiepileptica), de bijwerkingen hiervan en het aantal en ernst van
de aanvallen.
3. Bepalen van het GRIN1 polymorfisme bij CVA patienten met en zonder
epileptische aanvallen en bij een controle groep zonder CVA of epilepsie, zodat
bepaald kan worden of dit polymorfisme een risicofactor is voor het ontwikkelen
van epileptische aanvallen na een CVA.

Observationeel, dwarsdoorsnede onderzoek, waarbij een eenmalige meting wordt
verricht.
Twee groepen patienten nemen deel:
groep 1: CVA patienten met epileptische aanvallen/epilepsie;
groep 2: Gematchte CVA patienten zonder epileptische aanvallen of wegrakingen
van onbekende origine in de voorgeschiedenis.

Aan het DNA onderzoek neemt ook een groep proefpersonen zonder CVA of epilepsie
deel.

Bij deelname, dienen de patienten naar de poli neurologie te komen. Patienten
voeren een reactietijdtest en informatie verwerkingstaak uit (duur ca. 15
minutes voor beide testen). Ze vullen twee kwaliteit van leven vragenlijsten in
(ca. 10 minuten), een vragenlijst over angst en depressie (ca. 5 minuten), en
een vragenlijst over bijwerkingen van antiepileptica (ca. 15 minutes). De
onderzoeker registreert de gemodificeerde Rankin score, Barthel index (ca. 5
minutes) en mini-mental state examination (ca. 10 minutes), en neemt een
anamnese af en voert een neurologisch onderzoek uit, waaronder de items van de
NIHSS vallen (ca. 10 minutes). Om DNA te verkrijgen wordt wangslijmvlies
afgenomen met een wattenstaafje.

Bij de proefpersonen zonder een CVA of epilepsie wordt alleen wangslijmvlies
afgenomen met een wattenstaafje. Dit duurt minder dan 5 minuten en is pijnloos.