Arthroscopische debridement en microfracturing als behandeling van osteochondraaldefecten van de talus: Een lange termijn follow-up studie

Een osteochondraaldefect (OCD) van de enkel wordt ook wel omschreven als een
(deels) losgelaten stukje gewrichtskraakbeen met of zonder subchondraal bot.
Bij de meest succesvolle behandeling, arthroscopische debridement en
microfracturing, worden eventuele losse fragmenten verwijderd, waarna het
defect schoongemaakt wordt. Vervolgens worden in het onderliggende subchondrale
bot kleine gaatjes geboord (microfracturing) om revascularisatie en daarmee de
groei van nieuw fibreus kraakbeen te bevorderen.
Over de resultaten van deze behandeling op de lange termijn is weinig bekend.
Een nieuwe studie naar de lange termijn resultaten met een voldoende lange
follow-up periode zou daarom meer inzicht kunnen bieden in de
patiënttevredenheid en arthrose als mogelijke complicatie.

Het doel van deze studie is het achterhalen van de lange termijn resultaten van
arthroscopische debridement en microfracturing voor osteochondraaldefecten van
de talus.

In deze retrospectieve studie worden alle arthroscopieën van de talus opgezocht
die tussen 1988 en 2000 in het AMC zijn uitgevoerd. Naar schatting gaat het
hierbij om ongeveer 40 patiënten.
Nadat van hen schriftelijke toestemming is verkregen, worden deze patiënten op
de polikliniek gezien voor een follow-up controle. Hierbij wordt de toestand
van hun enkel vastgesteld aan de hand van lichamelijk onderzoek, de Berndt &
Harty Outcome score, de Ogilvie-Harris score, de AOFAS-AHS score en de SF-36
score. Daarnaast worden er anteroposterieure en laterale röntgenfoto*s van de
geopereerde enkel gemaakt.

Patiënten krijgen een poliklinische controle inclusief een röntgenfoto van hun
geopereerde enkel.