Systemische effecten van milde nierfunctiestoornissen: de relatie tussen onderarmsdoorbloeding en ADMA.

Uit verschillende onderzoeken is naar voren gekomen dat bij patiënten met milde
nierfunctiestoornissen het risico op hart- en vaatziekten is verhoogd, meer dan
op grond van traditionele risicofactoren verklaard kan worden. Tevens is de
stof ADMA (asymmetrisch dimethylarginine) verhoogd in het bloed aanwezig bij
mensen met nierfunctiestoornissen.
ADMA is een endogene remmer van stikstof oxide (NO) en verhoogde concentraties
van deze stof leiden tot een verminderde endotheel-afhankelijke vasodilatatie.
Afwijkingen in de endotheel-afhankelijke vasodilatatie liggen ten grondslag aan
het ontstaan van atherosclerose. Het is aannemelijk dat de door ADMA
geïnduceerde endotheeldysfunctie een causale factor is bij het ontstaan van
atherosclerose bij mensen met milde nierfunctiestoornissen.
Deze studie onderzoekt de relatie tussen de systemische NO-gemedieerde
endotheelafhankelijke vasodilatatie, gemeten aan de hand van de
bloeddoorstroming in de onderarm (forearm blood flow; FBF), bij zowel
hypertensieven met milde nierfunctiestoornissen als gezonde proefpersonen en de
hoogte van de veneuze ADMA spiegels. Tevens zal bij de hypertensiepatiënten
nagegaan worden in hoeverre deze FBF is te beïnvloeden d.m.v. behandeling met
een angiotensine-II-receptorblokker en/of een statine.
De hypothese is dat ADMA spiegels bij hypertensieven significant hoger zijn dan
bij normalen. De hoogtes van de ADMA spiegels bij hypertensieven zijn omgekeerd
gerelateerd aan de basale doorbloeding en de aan de endotheliale
NO-beschikbaarheid in de onderarm. Voorbehandeling met een
angiotensine-II-receptorblokker en/of een statine zal de ADMA spiegels verlagen
en de armdoorbloeding en NO-beschikbaarheid *normaliseren*.

De resultaten van dit onderzoek zullen een beter inzicht geven in de rol van
ADMA bij het ontstaan van systemische endotheeldysfunctie.

Het onderzoek is een interventie studie.Er is een controlegroep (n=15) die
eenmaal FBF-metingen ondergaat, en 4 patiëntengroepen (n=15), die tweemaal
FBF-metingen ondergaan, met 3 weken ertussen. Gedurende deze 3 weken vindt
interventie met medicatie plaats (placebo, rosuvastatine, eprosartan of
beide).

De interventie bestaat uit 3 weekse behandeling met placebo, eprosartan 600 mg en/of rosuvastatine 20 mg.

Belasting, risico*s en opbrengst: De patiëntengroep komt tweemaal anderhalf uur
naar het ziekenhuis voor FBF-metingen met een tussenpozen van 3 weken.
Gedurende deze tijd wordt de medicatie gebruikt en vindt thuisbloeddrukmeting
plaats. Op de meetdagen worden 80 en 85 ml bloed afgenomen d.m.v. een infuus.
De controlegroep komt eenmaal voor een screeningsvisite (afname 7 ml bloed) en
eenmaal voor een meetvisite (afname 60 ml bloed). De controles verzamelen
eenmaal 24-uurs urine. De week voor de meetdagen wordt een laag-zout dieet
gebruikt.
De risico*s van het onderzoek zijn vooral kleine ongemakken (prikkelend
gevoel in de arm tijdens de FBF, klein hematoom als gevolg van de infusen,
spierpijn t.g.v. statinegebruik). De oplossingen die gebruikt worden om de
doorbloeding van de onderarm te meten zijn ongevaarlijk. De
hypertensiepatiënten blijven 3 weken langer zonder medicatie dan gebruikelijk.
De deelnemers zullen zelf geen direct voordeel ondervinden van deelname
aan het onderzoek.