Geeft betere controle van de warmtebehandeling ook betere resultaten bij de behandeling van terugkerende borstkanker in eerder bestraald gebied?

Bij een behandeling met hyperthermie wordt het kankerweefsel verwarmd tot een
temperatuur tussen de 40 en 45 °C. Dat gebeurt met elektromagnetische straling,
zoals in de magnetron. Een belangrijk vereiste voor de werking van deze
warmtetherapie, in jargon hyperthermie genoemd, is dat de elektromagnetische
straling vooral terechtkomt in het weefsel dat verwarmd moet worden.
Bij huidtumoren, borstkanker en baarmoederhalskanker zijn inmiddels goede
successen geboekt en is radiotherapie plus hyperthermie één van de standaard
behandelmethoden. Hyperthermie wordt altijd in combinatie met radiotherapie
(bestraling) en/of chemotherapie (medicijnen) toegepast.
De afgelopen jaren is de apparatuur waarmee terug groeiende borsttumoren op de
borstkast verwarmd kunnen worden aanzienlijk verbeterd. Door deze verbeteringen
is de gemiddelde temperatuur die bereikt wordt in het behandelgebied gestegen
met 1.3 °C (van 39.9 naar 41.2 °C) en is voor grotere tumoren (diameter > 3 cm)
de kans op het verdwijnen van het gezwel gestegen van 31 naar 65%. Met andere
woorden betere kwaliteit van de warmtebehandeling geeft een beter resultaat.
Een belangrijke *bottleneck* bij de toediening van warmte is dat het nu nog
niet mogelijk is om voorafgaand aan de behandeling een inschatting te maken van
de kwaliteit van de behandeling. Op dit moment is het pas aan het eind van de
behandeling mogelijk om de toegediende warmtedosis, c.q. kwaliteit van de
behandeling, te berekenen uit de gemeten temperaturen. Voor het meten van de
temperaturen worden voorafgaand aan de behandeling maximaal vier katheters
(slangetjes) in het behandelgebied geplaatst. Voor een goede berekening van de
warmtedosis zouden dit er eigenlijk veel meer moeten zijn.
Als gevolg van de enorme toename in rekenkracht van de huidige computers is het
sinds kort mogelijk om bij oppervlakkige hyperthermie de energieverdeling in
het behandelgebied te berekenen. Ook kan met het model de temperatuurverdeling
in het behandelgebied berekend worden. Omdat het echter erg moeilijk is om het
*koelend* effect van de doorbloeding te berekenen is de voorspelde
temperatuurverdeling minder nauwkeurig.

Het doel van het onderzoek is om bij minimaal 70 patiënten die een standaard
oppervlakkige hyperthermiebehandeling krijgen met het rekenmodel de energie- en
temperatuurverdeling in het behandelgebied te voorspellen. Uit deze berekende
energie- en temperatuurverdeling wordt een getal voor de kwaliteit van de
hyperthermiebehandeling afgeleid. Vervolgens wordt onderzocht of de berekende
kwaliteit van de behandeling een voorspellende waarde heeft voor het resultaat
op de tumor.

Als het project slaagt, heeft dit belangrijke consequenties voor de toepassing
van oppervlakkige hyperthermie. De kwaliteit en de effectiviteit van de
hyperthermiebehandeling kunnen dan immers vooraf bepaald worden. Een tweede
belangrijk gevolg is dat het in de toekomst niet langer nodig is om de
temperatuur van het weefsel te meten, waardoor de behandeling beter te
verdragen is.

De deelname aan de studie zal gelimiteerd zijn aan extra 30 minuten voor het
maken van een CT-scan in hyperthermie houding, waaraan geen extra belasting of
risico zal zijn.