Druk-flow metingen direct na primaire PCI als voorspeller van laat optredende microvasculaire obstructie

Het acute hartinfarct is een van de meest voorkomende oorzaken voor ziekte en
sterfte in de westerse wereld. In Nederland lijden 200.000 mensen aan hartfalen
als gevolg van een hartinfarct en jaarlijks komen er 30.000 mensen met een
hartinfarct bij. Ondanks verbetering en uitbreiding van de
behandelmogelijkheden bij een hartinfarct, leidt een infarct nog steeds
onvermijdelijk tot het permanente verlies van hartspiercellen, waardoor de
pompfunctie van het hart kan verminderen.
Het hart is een spier die om zijn werk goed te kunnen verrichten zelf ook goed
doorbloed moet worden zodat zuurstof en voedingsstoffen de spiercellen kunnen
bereiken en afvalstoffen worden afgevoerd. Hiertoe beschikt het hart over een
aantal belangrijke slagaders (kransslagaders) die het bloed naar het hart
vervoeren. Tijdens een hartinfarct treedt er een afsluiting van één van de
kransslagaders op waardoor een deel van het hart niet meer wordt doorbloed. Als
gevolg hiervan zullen hartspiercellen afsterven. De acute behandeling van het
hartinfarct is er op gericht de doorbloeding van de hartspier zo snel mogelijk
te herstellen. Deze behandeling bestaat uit het zo snel mogelijk openen van de
afgesloten kransslagader door middel van een dotterbehandeling. Hierbij wordt
een in het afgesloten bloedvat ingebracht ballonnetje opgeblazen met de hoop
het vat op deze manier weer doorgankelijk te maken. Met het openen van de
afgesloten kransslagader wordt de doorbloeding van het hart hersteld.
De hartspiercellen die tijdens het hartinfarct afsterven worden uiteindelijk
vervangen door littekenweefsel. Afhankelijk van de grootte van dit gebied
vermindert ook de functie van het hart wat in de toekomst kan leiden tot
klachten van hartfalen. Het is dus belangrijk om zoveel mogelijk
hartspiercellen te redden zodat de hartfunctie zoveel mogelijk behouden blijft.

Bij ongeveer eenderde van alle patienten die een percutane coronaire
interventie (PCI), ook wel dotterbehandeling, ondergaan treedt het zogenaamde
no-reflow fenomeen op. No-reflow zien we bij ongeveer eenderde van alle
patienten die een dotterbehandeling ondergaan en houdt in dat een bloedvat na
het openen door de dotterbehandeling een onvolledige, en soms vertraagde,
bloeddoorstroming laat zien. In dit onderzoek testen we twee mogelijk
voorspellende meetmethoden voor no-reflow. De klinische toepassing van dit
onderzoek is derhalve een voorspellende maat te hebben voor no-reflow om op
deze manier op tijd adequaat te kunnen behandelen.

single center prospective cohort study

De risico's zijn minimaal. Er vindt een tweetal invasieve ingrepen extra
plaats, namelijk de intracoronaire weerstandsmeting met de combowire en de
intracoronaire thermodilutiemeting met de PressureWire Certus. Het inbrengen
van meerdere draden in de coronairen gebeurt standaard bij patienten op de
katheterisatiekamer bij een dotterprocedure en de risico's hiervan zijn beperkt
(<1%). Intraveneuze infusie van adenosine geeft, in vergelijking met placebo,
minimale negatieve bijwerkingen. Hyoptensie, welke meestal goed verdragen
wordt, is hierbij de meest voorkomende bijwerking. Ernstige bijwerkingen van
intraveneus adenosine worden niet geraporteerd.