De rol van intestinal fatty acid binding protein (iFABP) bij de behandeling van dunne darmileus

Dunne darmileus op basis van adhesies vormt een groot deel van de
postoperatieve morbiditeit in Westerse landen. Een oud chirurgisch dogma luidt
dat een aanhoudende dunne darmileus niet langer dan 24 uur mag worden
afgewacht. Het is tot nog toe echter niet goed duidelijk bij welke patiënten
operatief ingrijpen gewenst is en wanneer dit zou moeten gebeuren. Directe
risico*s van operatief ingrijpen zijn onder andere kans op darmletsels,
naadlekkage bij een resectie en een verlengde postoperatieve ileus, naast de
algemene perioperatieve en postoperatieve morbiditeit. Op langere termijn geeft
elke operatie opnieuw kans op adhesievorming, waardoor het probleem zich weer
kan voordoen en misschien lastiger te herstellen wordt.
Onderzoek met waterig contrast kan helpen om een onderscheid te maken tussen
een conservatief of een operatief beleid. Daarbij zou het waterig contrast ook
therapeutisch (laxerend) werken. Ook een CT-abdomen zou helpen om beter te
kunnen differentiëren welke patiënten in aanmerking komen voor conservatieve
behandeling of een operatie. Het is heel goed mogelijk om patiënten geschikt
voor conservatieve behandeling te selecteren, als deze diagnostische
modaliteiten geen duidelijke afwijkingen laten zien. Echter in de groep die
resteert, blijft de noodzaak en timing van operatie een belangrijk diagnostisch
probleem. Een combinatie van klinische symptomen, de uitkomsten van het
aanvullend onderzoek en de ervaring van de behandelende specialist zijn dan
vaak bepalend.
Patienten waarbij een operatie nodig is om dunne darm ileus te behandelen
hebben meestal een langer bestaande strangulatie van de darm leidend tot
ischemie en darmschade. Een marker met voldoende sensitiviteit en specificiteit
voor het voorspellen van darmschade zou mogelijk van belang kunnen zijn voor
het selecteren van patiënten met een dunne darmileus waarbij een operatie nodig
is.
Intestinal-Fatty Acid Binding Protein (I-FABP) is een cytosolisch eiwit dat in
de darmepitheelcel voorkomen en in het bloed aantoonbaar zijn bij schade aan de
darmcel. In eerdere experimentele en klinische studies is aangetoond dat iFABP
sterk gecorreleerd is met de mate van darmschade en ischemie. Onze hypothese is
dat (persisterend) verhoogde plasma spiegels van I-FABP mogelijk van belang
kunnen zijn bij de besluitvorming voor de operatieve behandeling van dunne
darmileus.

Evaluatie van de bruikbaarheid van I-FABP in de besluitvorming voor de
operatieve behandeling van dunne darmileus.

Afname van bloed en urine op tijdstip van diagnose (dag 0) tot 3 dagen nadien.
De waarde van I-FABP in de bloedsamples wordt vergeleken met de klinische
uitkomsten en de uitkomsten van het aanvullend onderzoek.

Er zal in totaal viermaal een venapunctie worden verricht. Grotendeels zal dit
samenvallen met de reguliere bloedafnames. Aan het afnemen van urine zijn geen
risico's verbonden.
Dit onderzoek zal bijdragen aan een gerichte behandeling van dunne darmileus en
het mogelijk maken onderscheid te maken tussen conservatief te behandelen
patienten en patienten waarbij operatief moet worden ingegrepen.