Neurohormonale activiteit van het rechterventrikel van patiënten met Pulmonale Arteriële Hypertensie, gemeten via moleculaire beeldvorming

Pulmonale arteriële hypertensie (PAH) is een zeldzame maar dodelijke
longziekte, die voornamelijk voorkomt bij jonge vrouwen (vrouw/man ratio 2:1;
gemiddelde leeftijd van 36 jaar). In PAH leidt vernauwing van de bloedvaten in
de longen tot overbelasting van het rechter hart (dit deel van het hart pompt
het bloed door de longen). Hoewel PAH primair een ziekte van de longen is,
overlijden patiënten uiteindelijk aan de gevolgen van rechter hartfalen. De
levensverwachting van PAH-patiënten is slechts 3 tot 5 jaar.

Op dit moment is er geen medicijn voorhanden die direct de rechter hartfunctie
verbetert. Een belangrijke reden hiervoor is dat we eigenlijk onvoldoende
begrijpen hoe in PAH-patiënten rechter hartfalen ontstaat. In voorgaande
studies is aangetoond dat rechter hartfalen gepaard gaat met activatie van
regelsystemen, zoals het sympathisch zenuwstelsel en het
renine-angiotensine-aldosteron systeem, samen ook
wel het neurohormonale systeem genoemd. Deze systemen zouden op korte termijn
positieve effecten kunnen hebben, omdat het de pompkracht van de rechter
hartkamer acuut verbetert. Echter, recent onderzoek toonde aan dat een
verhoogde neurohormonale activiteit is geassocieerd met een verhoogde
mortaliteit en een verminderde chronotrope reactie op inspanning.

De PAH-wereld heeft altijd sceptisch gekeken naar neurohormonale inhibitoren,
vanwege de angst voor systemische hypotensie of de acute negatieve inotrope
effecten waar deze middelen bekend om staan. Echter, nieuwe benaderingen kunnen
worden onderzocht om deze neveneffecten te voorkomen of omzeilen. Om deze
nieuwe benaderingen te kunnen gebruiken is het van het grootste belang om te
weten wanneer in het ziektebeloop van PAH sympathische overstimulatie in de
rechterkamer begint en of deze sympathische overactiviteit een oorzaak of
gevolg is van rechterkamer falen.

Met de recente ontwikkelingen in beeldvormende technieken zijn er nieuwe
mogelijkheden aan het licht gekomen om deze vragen te beantwoorden. Door
Positron Emissie Tomografie (PET) te combineren met Computed Tomografie (CT)
ontstaat er de mogelijkheid om de activiteit van het sympathisch zenuwstelsel
in de rechterkamer van zowel PAH-patiënten als gezonde vrijwilligers in kaart
te brengen.

Derhalve is het doel van deze studie om vast te stellen of en wanneer de
veranderingen in sympathische activiteit in de rechterkamer zich voordoen, door
gebruik te maken van PET-CT beeldvorming.

Het doel van onze studie om vast te stellen of en wanneer de veranderingen in
sympathische activiteit in het rechterventrikel zich voordoen, door gebruikt te
maken van [11C]-HED en [11C]-CGP-12177 PET beeldvorming.

De studie is een prospectieve observationele studie. We zullen prospectief 20
PAH patiënten includeren, van wie 10 in een geadapteerde conditie en 10 in een
falende (maladapterende) conditie. 10 gezonde vrijwiligers zullen geïncludeerd
worden om referentiewaarden te kunnen vaststellen en om te zien of er
sympathische overactiviteit is in PAH-patiënten.

Uitgebreid studieprotocol, waarbij patiënten worden gescand op twee
opeenvolgende dagen. De tracers worden toegediend via een intraveneuze (iv)
lijn in een perifere vene. Bloedsamples worden door diezelfde lijn afgenomen.
We zijn bewust van de hoge stralingsbelasting van deze studie (9 mSv), vooral
voor de gezonde vrijwilligers. Echter, we denken dat dit gerechtvaardigd is
voor deze studie vanwege de hoge wetenschappelijke impact van deze studie en
het essentiele belang van de gezonde vrijwilligers. De resultaten van deze
studie kunnen grote klinische voordelen, gezien het nieuwe pathofysiologische
inzichten zal geven in het rechter ventrikel van PAH patienten, wat op zijn
beurt weer zorgt voor nieuwe mogelijkheden in het ontwikkelen van nieuwe
therapieën in PAH. De tracers [15O]-H2O, [11C]-HED en [11C]-CGP-12177 zijn in
voorgaande in vivo en humane studies veilig gebleken.