Neurale mechanismes van anticiperende aanpassingen op de houding tijdens snelle vrijwillige arm bewegingen in jonge en oudere personen.

Aangezien uitgebreide kwalitatieve en kwantitatieve veranderingen in grijze en
witte stof en perifere motor unit vervorming ontstaan, hebben zelfs gezonde
ouderen een karakteristieke en herkenbare traagheid van zelf begonnen en
responsieve vrijwillige bewegingen. Voorafgaand aan de uitvoering van een
vrijwillige beweging is er een verhoging in de voorbereidende staat van het
zenuwstelsel. Dit is vooral relevant in situaties wanneer oude personen
reactief, zoals af en toe in het dagelijks leven, reageren op een externe
waarneming in staande positie en er anticiperende aanpassingen moeten worden
gemaakt in de houding (APA). Het effect op deze neurale voorbereidingen in
veroudering is niet bekend. Het is belangrijk om te weten wat het effect is van
leeftijd op de neurale mechanismes zoals APA omdat veel oude mensen balans
verliezen en daardoor kunnen vallen. Het begrijpen en tenslotte het integreren
van interventies zijn daarom van grote relevantie.

Het onderzoeken of er een leeftijd (jong, gemiddeld, oud) bij conditie (liggen,
staand) interactie in de neuronale prikkelbaarheid is tijdens de voorbereidende
fase van een arm reactie taak.

Deze studie heeft een cross-sectioneel design om te bepalen wat de effecten
zijn van veroudering op neuronale prikkelbaarheid gemeten tijdens twee
verschillende houdingen: liggend en staand.

Proefpersonen bezoeken het Centrum voor Bewegingswetenschappen eenmaal. De
sessie duurt ongeveer 2 uur. De voorbereidingen op de metingen duurt ongeveer
30 minuten. Proefpersonen worden bekend gemaakt met de taak en de omgeving
gedurende 10-20 minuten. Vervolgens zullen we checken of de tijd wanneer de
stimulatie gegeven passend is (10-15 minuten + 10 minuten om de data te
checken). In de ene conditie liggen proefpersonen en reageren op een
geluidstoon door hun arm omhoog te doen (30 min). In de andere conditie gebeurt
het zelfde in staande positie (30 min). na de geluidstoon worden de H-reflex of
SICI uitgelokt zowel in rust als voor arm opheffing. In beide experimenten
(H-reflex of SICI), zullen proefpersonen 100 keer in blokken van 20, hun arm
omhoog heffen met minstens 2 minuten rust tussen de blokken

TMS kan een licht oncomfortabel (maar niet pijnlijk) gevoel geven op de
hoofdhuid dat minder dan een seconde duurt. Verder kan het kleine
bewegingen in het gezicht, armen en benen veroorzaken, deze kunnen onplezierig
en verrassend zijn maar niet pijnlijk.

Perifere zenuw stimulatie veroorzaakt zenuwtrekkingen in de spieren en zijn
meer verrassend dan pijnlijk. Het kan tijdelijk voor een branderig en/of
tintelend gevoel zorgen.

Er zijn geen lange termijn risico's bekend van TMS en perifere zenuw stimulatie.

Electromiografie (EMG) van de volgende spieren worden opgenomen: soleus,
tibialis anterior, biceps femoris, gastrocnemius, deltoideus anterior. De huis
onder de electrodes wordt geschoren en schoongemaakt dit kan leiden tot lichte
irritatie van de huis.