10 tot 15 jaar follow-up na een distale radius fractuur. Een retrospectieve studie naar de relatie tussen de anatomische stand en radiologische artrose

Distale radius fracturen (DRFs) zijn veelvoorkomend op de spoedeisende hulp en
de incidentie van DRFs wordt verwacht alleen maar
toe te nemen met de vergrijzende populatie en de toenemende levensverwachting.
Ondanks dat een DRF veel
voorkomt, bestaat er nog steeds veel controversie omtrent de behandeling. Sinds
de ontwikkeling van volair platen met
hoekstabiele schroeven is de tendens om primair te opereren bij gedisloceerde
DRF toegenomen. Algemeen wordt er
gedacht dat het herstellen van een anatomische positie tot minder artrose
leidt. Echter is het niet geheel duidelijk of dit daadwerkelijk het geval is.
Door middel van deze studie wordt retrospectief gekeken naar de relatie tussen
de mate van radiologische artrose en de beoogde
anatomische stand van de fractuur.

De primaire doelen zijn het vaststellen van de mate van artrose die patiënten
ontwikkelen 10-15 jaar na een DRF, uitzoeken of er een verschil is in mate van
artrose tussen conservatief behandelde patiënten, die op dit moment wél een
geen indicatie hebben voor chirurgische behandeling van de niet-anatomische
stand van hun distale radius fractuur en het vergelijken van de mate van
artrose tussen de gebroken en contralaterale pols.
Het secundaire doel is het meten van de functionele uitkomst na behandeling,
vaststellen wat de prevalentie van artrose is in ons cohort, onderzoeken wat
het verschil is in mate van artrose tussen patiënten met dezelfde
niet-anatomische stand maar verschillende behandelingen (operatief vs
conservatief) en vaststellen wat de prevalentie is van SLD in ons cohort.

Het betreft retrospectieve studie, met een follow-up van 10 tot 15 jaar, welke
een vervolg op een pilot is. Alle patiënten die gediagnosticeerd zijn met een
DRF in 2001 en 2005 met op dat moment een leeftijd tussen de 50 en 70 jaar,
zullen worden geïncludeerd. De initiële foto's en behandeling zullen opnieuw
worden beoordeeld. De patiënten met een anatomische stand van de fractuur
worden tot groep 1 gerekend. Groep 2 zal bestaan uit de patiënten waarbij geen
anatomische stand werd bereikt. Groep 2 zal dan worden onderverdeeld in drie
groepen. Groep 2a zal bestaan uit patiënten die, volgens de huidige richtlijn,
dezelfde conservatieve behandeling zouden krijgen. Groep 2b zal bestaan uit
patiënten die zouden worden geopereerd volgens de huidige richtlijn maar
ondanks dat conservatief behandeld zijn in het verleden. Groep 2c zal bestaan
uit patiënten die volgens de huidige richtlijn geopereerd zouden worden en ook
daadwerkelijk geopereerd zijn in het verleden. Om het verschil in artrose
tussen de gebroken en contralaterale pols te onderzoeken zal ook de
niet-gebroken pols van alle patiënten worden onderzocht.

De patiënten moeten eenmalig naar het ziekenhuis komen voor 3 vragenlijsten,
vier röntgenfoto*s en een lichamelijk
onderzoek van beide polsen. De blootstelling aan de röntgenstraling zal
ongeveer 4 x 0.001 mSv bedragen, dit is een
verwaarloosbaar kleine hoeveelheid straling. Jaarlijks wordt de gemiddelde mens
blootgesteld aan ongeveer 2 mSv
straling van natuurlijke bronnen. De extra blootstelling door het maken van
deze 4 röntgenfoto*s vertegenwoordigt
ongeveer 1/500 van de jaarlijkse dosis.