PROSTHETIC: Prothese training voor mensen: Leerzame spellen versus traditionele zorg en innovatieve aansturing versus klassieke aansturing

Op het gebied van myo-elektrische prothesen voor de bovenste ledematen bestaat
er een enorme kloof tussen de alle mogelijke functies van prothese handen en de
mogelijkheden van de gebruiker om deze te besturen (d.w.z. de mens -
machine-interface). Traditionele controle ("directe controle", DC) blijkt verre
van niet-intuïtief te zijn, wat als resultaat heeft dat veel mensen hun
prothese niet gebruiken (tot wel 28% van de prothese ontvangers). Ook de meest
innovatieve, nieuwe prothesen worden vaak niet gebruikt. Om het niet-intuïtieve
karakter van DC te ondervangen is een vorm nieuwe van controle ontwikkeld, deze
methode is gebaseerd op algoritmes voor *machine learning* (ML).

Tot nu toe is nog niet bewezen dat ML-controle in praktijk daadwerkelijk
superieur is aan DC. Bovendien bestaat er geen goed onderbouwd trainingsschema
voor zowel DC- als ML-controle. Dit terwijl algemeen bekend is dat de kwaliteit
van de training grote invloed heeft op de tevredenheid over prothesen en
daarmee ook op het risico van het (niet) gebruiken van de prothese.

In de literatuur worden serious games vaak gesuggereerd voor myoelektrische
prothese training voor zowel DC- als ML-controle. Serious games zijn
videospellen die leuk / aantrekkelijk zijn om te spelen en die tegelijkertijd
de gebruikers specifieke vaardigheden aanleren. Het bewijs in de vorm van
wetenschappelijke studies met patiënten die protheses leren gebruiken om deze
suggestie te ondersteunen ontbreekt echter.

Het doel van dit onderzoek is om voorlopige data te verzamelen om in de
toekomst goed te kunnen beoordelen of training op basis van serious gaming en
training op basis van conventionele methoden leiden tot een verschillend level
van functioneren bij zowel DC- en ML-controle. Een subdoel is om na te gaan of
ML-controle en DC-controle leiden tot een verschillen level van functioneren
met een prothese.

Exploratieve interventie studie met een pre- posttest design.

Alle deelnemers worden ingedeeld in vier groepen. Deze groepen ondergaan allen een andere training: twee groepen krijgen conventionele training voor respectievelijk DC of ML. De andere twee groepen zullen trainen met een serious game die ontwikkeld is voor DC dan wel ML. Een vijfde groep van niet-geamputeerden zal geen interventies ondergaan, zij zullen alleen getest worden om zo referentie waarden te genereren.

Alle deelnemers (behalve de referentie groep) zullen beginnen met een
aanmeet-sessie. In deze pas-sessie zal per proefpersoon een gipsen koker
aangemeten worden om de stomp. Nadat deze gemaakt is volgt een
kennismakingssessie met de besturingsmethode. Deze kennismaking duurt 20
minuten. Tijdens de volgende sessie zal de pre-test plaatsvinden. Deze duurt
120 minuten waarvan 60 minuten bestaat uit pauze om oververmoeidheid te
voorkomen. Na de pre-test volgen 7 trainingssessies van 45 minuten. Gedurende
deze sessies zullen proefpersonen de spieren in hun stomp gebruiken om
myoelektrische controle te trainen. Na de trainingssessies volgt er nog één
sessie waarin de posttest doorlopen wordt. Deze is gelijk aan de pre-test.
De risico's die verbonden zijn aan dit onderzoek zijn verwaarloosbaar klein,
met spiervermoeidheid als enige risico. De belasting tijdens het onderzoek is
minimaal omdat alle sessies verspreid worden over een maand waarbij zowel de
momenten als de locatie gekozen kunnen worden door de deelnemer. Verder zijn in
alle sessies pauzes ingebouwd en kunnen de deelnemers aangeven wanneer ze extra
pauze wensen.