Bepalen van de voorspellende waarde van geavanceerde elektrofysiologische metingen voor het horen met een cochleair implantaat.

Op dit moment is cochleaire implantatie de enige succesvolle behandeling voor
dove of ernstig slechthorende patiënten. Blijvend probleem is de grote variatie
in het verstaan van spraak tussen patiënten na implantatie. Een van de oorzaken
zou kunnen zijn dat de gehoorzenuw, bestaand uit spirale ganglioncellen (SGCs),
degenereert door het lang inactief zijn, waardoor het implantaat minder goed
zijn werk kan doen. Als we dit willen onderzoeken, moeten we een manier vinden
om de kwaliteit van de gehoorzenuw te meten, omdat histologie of beeldvorming
niet mogelijk is.

Recent onderzoek met geïmplanteerde dove cavia's uit ons lab heeft aangetoond
dat bepaalde veranderingen in de zenuwresponsie op variërende elektrische
stimulatie, gemeten met het CI, gecorreleerd zijn aan het aantal SGCs en hun
grootte. Deze bevindingen willen we vertalen naar een patiëntenpopulatie. Als
we kunnen laten zien dat met dezelfde metingen een verandering in respons
optreedt die gecorreleerd is aan spraakverstaan, hebben we een goede
voorspellende waarde gevonden waarmee de verwachtingen van patiënten bewaakt
kunnen worden.
Daarnaast kunnen toonvervalmetingen mogelijk onderscheid maken tussen
CI-gebruikers met goed en slecht spraakverstaan. Een recent pilotonderzoek
(13-648) heeft deze potentie laten zien en dit willen we verder uitzoeken.

Het primaire doel van het onderzoek is om te evalueren wat het effect is van
het variëren van de stimulatieparameters (e.g. inter-phase gap [IPG], phase
duration [PD], en inter-pulse interval [IPI]) op de zenuw- en
hersenstamresponsies en dit effect te relateren aan spraakverstaan met het CI.
Het secundaire doel is om te achterhalen of toonverval een onderscheid kan
maken tussen CI-patiënten met een goed of slecht spraakverstaan.

Dit is een pilotstudie met een prospectief cross-sectionele opzet, uitgevoerd
aan het Universitair Medisch Centrum Utrecht.

Het risico van de elektrofysiologische en toonvervalmetingen wordt beschouwd
als verwaarloosbaar. De toegepaste stroomniveaus zijn niet hoger dan de
veiligheidslimieten die gangbaar in de kliniek gehanteerd worden en evenmin
hoger dan de maximale comfortabele niveaus voor de proefpersoon. De belasting
van deelname voor de proefpersonen bestaat uit twee sessies van ongeveer 3 uur
(en twee sessies van 10 minuten en een half uur voor een van de twee groepen).
Het fysieke ongemak is vergelijkbaar met wat CI-gebruikers ervaren tijdens
routine klinische controles. Proefpersonen hebben geen direct voordeel van deze
studie. De resultaten van deze studie dragen bij aan het sturen van de
verwachtingen van de CI-patiënten en mogelijk ook aan een persoonlijkere
afstelling van het implantaat in de toekomst.