Geconditioneerde pijn modulatie in roeiers vergeleken met niet-atletische controles - de ROW studie

Pijn komt vaak voor bij atleten. Naast sport-gerelateerde blessures, blijven
sporters vaak doorsporten, ondanks blessures. Aan de andere kant, fysieke
activiteit is een onderdeel van veel pijnbehandelingen. Er is bewijs in de
literatuur dat fysieke activiteit endogene pijnstillingssystemen activeert,
zoals sport-geïnduceerd, of stress-geïnduceerde hypoalgesie. Deze fenomenen
zorgen voor verminderde pijnperceptie tijdens of vlak na intense stress of
sporten.
Naast de acute effecte van sport op pijn, is er wisselend bewijs voor het
effect van chronisch sporten op pijnperceptie of pijnmodulatie. Twee recente
studies bestudeerden de meer lange-termijn-veranderingen in endogene
pijnmodulatie in duursporters. In de eerste studie werden tri-atleten
bestudeerd en werd gevonden dat zij een grotere conditioned pain modulation
(CPM) hoeveelheid hadden. Dit is een experimentele maat voor endogene
pijnstilling. De tweede studie liet zien dat duursporters slechter in staat
waren om CPM mechanismen te activeren. Dit laatste werd verklaard door
mogelijke uitputting van het endogene pijnstillingssysteem in sporters door
chronische belasting. De verschillen tussen de twee studies kunnen gerelateerd
zijn aan het type atleten, of methodologische of analytische verschillen.
Een twee factor betrokken bij CPM is leeftijd. Er is toenemend bewijs dat
oudere mensen verminderd CPM hebben. Het wordt gedacht dat dit fenomeen
bijdraagt aan de verminderde mogelijkheid van ouderen om om te gaan met
ernstige, persisterende pijn en aan de hogere prevalentie van pijn in ouderen.
Roeiers hebben een hoog frequent trainingsschema, met soms 6 trainingen per
week. Trainingen en wedstrijden vergen een grote hoeveelheid stress en pijn
gedurende enkele uren per dag. Roeiers hebben vaak ribblessures en lage
rugpijn. Wedstrijdroeiers en experimentele pijn zijn in 1 publicatie
onderzocht, waarbij pijndrempels en pijngrenzen in 20 mannelijke roeiers en 20
mannelijke controles werden gemeten. Pijngrenzen waren hoger voor de roeiers,
waaruit kan blijken dat pijnmodulatie mogelijk veranderd is in deze atleten.
Wedstrijdroeiers bieden de unieke kans om het effect van chronische training op
het endogene pijnstillingssysteem te onderzoeken. Wij hebben de mogelijkheid om
jonge en oude roeiers te includeren voor dit onderzoek, zodat we het effect van
intensief sporten en leeftijd op CPM kunnen bestuderen.

Het doel van dit onderzoek is om verschillen in endogene pijnstilling te
bestuderen in oudere en jongere proefpersonen, met en zonder een intensief
sportregime (roeiers).

Hittepijn.
Een thermale stimulus wordt gegeven op de binnenkant van de onderarm (3x3
thermode). Pijn wordt gemeten met de visuele analogue schaal (VAS),
elektronisch met een slider die verplaatst wordt door de proefpersoon.

Elektrische pijn.
Een elektrische stimulus wordt gegeven met de CICS, transcutane elektrische
stimulatie vindt plaats via twee elektrodes. Vaste stimuli worden gebruikt en
pijn wordt gemeten met een numerieke rating schaal (NRS, 0-10).

Koude pijn.
Koude pijn wordt gegeven dmv onderdompelen van de voet van de proefpersoon in
koud water (6-12 graden). Gezocht wordt naar een temperatuur die een pijnscore
van NRS 3 opwekt.

Baseline metingen.
Allereerst worden de proefpersonen bekend gemaakt met de pijntesten. Stimuli
worden gezocht die een pijnscore van NRS/VAS 6 geven. Hiervoor wordt de
temperatuur of de elektriciteit per test steeds aangepast.

Conditioned pain modulation.
De test-stimulus bestaat uit een hitte pijnprikkel en een elektrische
pijnprikkel. De conditionerende stimulus bestaat uit koude pijn. Er worden drie
testen zonder en drie testen met conditionerende stimulus uitgevoerd.

Gezonde proefpersonen worden gerecruteerd. Het onderzoek betreft sensorische
testen met korte pijnprikkels. De kans op schade is verwaarloosbaar, omdat de
prikkels begrensd zijn. Het risico en de belasting voor de proefpersoon is
daarom minimaal.