Beoordeling van botgenezing door XtremeCT-scanner na correctie-osteotomie van distale radius met of zonder gebruik van botplastiek.

De meest voorkomende complicatie van polsbreuken is een malunion. Malunion
betekent dat de pols in een verkeerde stand is vastgegroeid na een polsbreuk.
Hierdoor kan de patiënt veel klachten ondervinden zoals pijnklachten,
spierzwakte, verminderde polsfunctie en/of neurologische symptomen. Deze
klachten kunnen een grote impact op het dagelijks functioneren hebben. Er zijn
vele soorten operaties beschreven in literatuur, waarbij de verkeerde stand van
de pols gecorrigeerd kan worden. Open wig osteotomie en plaatfixatie met bot
uit de bekkenkam wordt als dé standaardbehandeling gezien. Tijdens deze
procedure wordt een wig in het bot gezaagd, waardoor de pols in een goede stand
kan worden gezet. Het ontstane botdefect kan worden opgevuld met lichaamseigen
of donor bot. Daarna wordt de goed verkregen stand van de pols vastgezet met
een titanium polsplaatje en schroeven.

De achterliggende gedachte van het gebruiken van lichaamseigen of donor bot is
dat het de botformatie bevordert en voor structurele stabiliteit zorgt.
Structurele stabiliteit is een essentiële factor voor botgenezing. Echter, er
zijn biomechanische studies gepubliceerd, die laten zien dat de titanium
polsplaatjes al voldoende stabiliteit zelf geven. Hierdoor kan afgevraagd
worden of botplastiek dan wel nodig is. Bovendien kan het gebruik van
lichaamseigen bot leiden tot complicaties zoals chronische pijnklachten, letsel
aan zenuwen, bloedvaten of urineleider, bekkenfractuur, herniatie van
abdominale structuren, infectie of nabloeding op de plaats waar het
lichaamseigen bot is verkregen. Andere nadelen van botplastiek zijn langere
operatieduur, hogere kosten en mismatch tussen de botspaan en het defect.

Open wig osteotomie en plaatfixatie met bot uit de bekkenkam als de
standaardbehandeling is uitvoerig in de literatuur beschreven, terwijl het
gebruik van geen botplastiek na open wig osteotomie en plaatfixatie slechts in
enkele retrospectieve studies is beschreven. Deze studies lieten geen verhoogde
incidentie van botgenezingsproblemen zien. Bij deze onderzoeken zijn alleen
röntgenfoto*s gebruikt, waardoor het botgenezingsproces niet in hoge resolutie
en nauwkeurig opgevolgd kon worden. Door de komst van een nieuw type CT scanner
(de XtremeCT scanner) is het mogelijk om in 3D dichtheid en microarchitectuur
van het bot in vivo te beoordelen, waardoor het ook mogelijk is om
biomechanische eigenschappen te berekenen door middel van 'finite element
analysis ((µFEA). Deze non-invasieve technieken kunnen gebruikt worden om het
botgenezingsproces in detail te brengen na open wig osteotomie en plaatfixatie
met of zonder bot uit de bekkenkam. De XtremeCT scanner staat in slechts enkele
ziekenhuizen ter wereld. Hierdoor is het uniek dat dit onderzoek in MUMC+
uitgevoerd kan worden. De resultaten uit deze studie kan ook relevant zijn bij
andere correctie-osteotomieën van metafysair bot zoals de proximale tibia.

Primaire doelstellingen:
1. Zijn er verschillen in botdichtheidsparameters (corticale en trabeculaire
dichtheid) tussen patiënten die worden behandeld met bot uit bekkenkam en
patiënten die geen lichaamseigen bot krijgen na open wig osteotomie en
plaatfixatie van de distale radius gedurende 1 jaar follow-up?

2. Zijn er verschillen in de structurele parameters (corticale dikte,
trabeculaire dikte en distributie, aantal bottrabekels) tussen patiënten die
worden behandeld met bot uit bekkenkam en patiënten die geen lichaamseigen bot
krijgen na open wig osteotomie en plaatfixatie van de distale radius gedurende
1 jaar follow-up?

3. Zijn er verschillen in biomechanische eigenschappen (stijfheid in torsie,
buiging en compressie) tussen patiënten die worden behandeld met bot uit
bekkenkam en patiënten die geen lichaamseigen bot krijgen na open wig
osteotomie en plaatfixatie van de distale radius gedurende 1 jaar follow-up?

Secundaire doelstellingen:
1. Zijn er verschillen in subjectieve functionele uitkomsten (DASH, PRWE en
EQ-5D-5L vragenlijsten) tussen patiënten die worden behandeld met bot uit
bekkenkam en patiënten die geen lichaamseigen bot krijgen na open wig
osteotomie en plaatfixatie van de distale radius gedurende 1 jaar follow-up?

2. Zijn er verschillen in objectieve functionele uitkomsten (polsfunctie,
handknijpkracht, pincetgreep en Gartland and Werley score) tussen patiënten die
worden behandeld met bot uit bekkenkam en patiënten die geen lichaamseigen bot
krijgen na open wig osteotomie en plaatfixatie van de distale radius gedurende
1 jaar follow-up?

3. Wat zijn de verschillen in het aantal complicaties en de ernst tussen
patiënten die worden behandeld met bot uit bekkenkam en patiënten die geen
lichaamseigen bot krijgen na open wig osteotomie en plaatfixatie van de distale
radius gedurende 1 jaar follow-up?

4. Is het niet gebruiken van bot uit de bekkenkam kosten-effectiever in
vergelijking met wel gebruik van bot uit de bekkenkam na open wig osteotomie en
plaatfixatie van de distale radius gedurende 1 jaar follow-up?

Deze studie is een prospectieve gerandomiseerde gecontroleerde studie, die het
botgenezingsproces vergelijkt tussen patiënten die worden behandeld met bot uit
de bekkenkam en patiënten die geen bot uit de bekkenkam krijgen na open wig
osteotomie en plaatfixatie van de distale radius. De follow-up periode is
minimaal 1 jaar en bestaat uit 5 postoperatieve bezoeken. Tijdens de bezoeken
ondergaan de patiënten verschillende onderzoeken: het invullen van
vragenlijsten, het testen van de polsfunctie en het maken van röntgenfoto's/
HR-pQCT-scans. Deze studie zal minstens 4 jaar duren, ervan uitgaande dat
ongeveer 10-20 patiënten per jaar worden geopereerd.

Alle geincludeërde patiënten ondergaan een open wig osteotomie en plaatfixatie. In één groep wordt het botdefect gevuld met bot uit de bekkenkam, dat de standaardprocedure is in de literatuur en in de meeste ziekenhuizen in Nederland. De andere groep krijgen geen bot uit de bekkenkam, dat de standaardprocedure is in het MUMC+. De postoperatieve nabehandeling is hetzelfde voor beide groepen.

Alle geïncludeerde patiënten moeten vragenlijsten invullen en hun polsfunctie
wordt getest. Bovendien worden er röntgenfoto's en HR-pQCT scans gemaakt. De
stralingsbelasting voor alle röntgenfoto's is 49 µSv. De stralingsbelasting
voor alle HR-pQCT scans is 189 µSv. Dus de totale stralingsbelasting voor elke
patiënt in deze studie is 0,24 mSv. Elk bezoek aan het MUMC duurt 60 minuten.
Door deel te nemen aan deze studie zullen de patiënten intensiever worden
opgevolgd.