Optimale contact-druk voor Digitale Borst-Tomosynthese

Een van de redenen voor borstaandrukking in conventionele mammografie is het
lateraal verspreiden van het weefsel om overprojectie te verminderen. Omdat
Digitale Borst-Tomosynthese (DBT) meerdere projectie beelden uit verschillende
richtingen combineert tot een pseudo 3-dimensionale beeld-set, is overprojectie
minder een probleem. Het is daarom voorgesteld dat minder compressie voldoende
zou zijn, echter, alle resultaten in de literatuur zijn gebaseerd op het
verminderen van de streef-kracht. Een proefschrift van de Universiteit van
Amsterdam uit 2015 laat echter zien dat mammografie beter gestandaardiseerd kan
worden op druk, omdat hiermee de aandrukkracht aangepast wordt aan de grootte
en hardheid van de individuele borst. Het is bewezen dat hiermee de
pijnbeleving verminderd wordt zonder dat de beeldkwaliteit negatief beïnvloed
wordt en zonder de stralingsbelasting te verhogen. Het AMC heeft daarom sinds
2014 als standard-of-care compressie protocol dat alle borsten aangedrukt
worden tot een gemiddelde contact-oppervlakte druk van 10 kPa (* 75 mmHg). Voor
DBT is echter nog niet bekend welk niveau van contact-druk (aandrukkracht
gedeeld door het borst-paddle contact-oppervlak) optimaal is.

Het doel van deze studie is het statistisch vaststellen van het optimale
contact-druk niveau voor DBT. *Optimaal* is gedefinieerd als de gewogen som van
drie klinische belangen: zo hoog mogelijke laesie-zichtbaarheid, zo laag
mogelijke stralingsdosis, en zo laag mogelijke pijnbeleving.

Het doel wordt het meest direct bereikt met een binnen-persoons
vergelijkingsstudie. Iedere borst krijgt een aangepaste twee-in-één DBT-opname
waarbij twee DBT beeld-sets verkregen worden op twee verschillende niveaus van
contact-druk, zonder tussentijds de borst te herpositioneren. Drie radiologen
vergelijken de laesie-zichtbaarheid, de stralingsdosis wordt verkregen uit de
DBT beeld-set meta-data (DICOM), en de deelnemers wordt gevraagd om hun
pijnbeleving een cijfer te geven direct na ieder van de twee DBT-opnames. De
ANOVA test wordt gebruikt om vast te stellen welk niveau van contact-druk
optmiaal is: (afgerond) 6, 8, 10 of 12 kPa.

Per geincludeerde borst wordt één DBT-opname vervangen door een aangepaste twee-in-één DBT-opname. De mammografie laborante zal, in plaats van de borst direct los te laten na de Röntgen belichting, de borst een klein beetje verder aandrukken en een tweede DBT-opname maken.

Deelnemers ontvangen één extra DBT-opname per geincludeerde borst naast twee
routine opnames per borst. De extra DBT-opname verhoogt de totale
stralingsbelasting per geincludeerde borst maar heeft als voordeel dat een
tweede beeld-set verkregen wordt met de borst in precies dezelfde positie maar
net iets verder aangedrukt. Verschillen tussen deze twee beeld-sets worden
gevisualiseerd door ze te blinken, waardoor de vervormbaarheid van interne
structuren eruit springt. In combinatie met de druk-niveaus berekenen we de
interne drukverdeling, welke de elasticiteit van interne structuren
kwantificeert. Beide methoden kunnen de zichtbaarheid van laesies verhogen.

Voor het verkrijgen van de twee-in-één DBT-opname wordt de borst ongeveer twee
keer zo lang vastgehouden als normaal (60 tot 90 seconden in plaats van 30 tot
45 seconden). Dit kan meer pijn doen, maar alle aandruk-niveaus zijn gebaseerd
op de contact-druk: de krachten zijn daarmee al aangepast aan de grootte en
hardheid van de individuele borst. Door de studie duurt de procedure ongeveer
twee tot vijf minuten langer en wordt in totaal 10 tot 15 minutes.