Translabyrinthaire acquisitie van humaan volwassenen cochleair weefsel voor de moleculaire en cellulaire karakterisering van de humane cochlea

Pathologieën van het binnenoor zijn een van de belangrijkste wereldwijde
gezondheidsproblemen en verantwoordelijk voor een groot deel van de
gezondheidskosten. Er is relatief weinig bekend over deze ziekten, voornamelijk
vanwege de beperkte toegang van dit orgaan (wat het erg moeilijk maakt om te
studeren). Afgezien van medisch hulpmiddelen zoals hoortoestellen en cochleaire
implantaten, bestaan **er nog geen echte therapeutische opties voor deze
ziekten.
Het is essentieel om onze kennis over de humane cochlea te vergroten: over de
anatomie, ontwikkeling, pathologieën en gen- en eiwitexpressie. Daarnaast is er
recentelijk een ontwikkeling geweest in het genereren van binnenoororganoïden
uit door de mens geïnduceerde pluripotente stamcellen. Om dit veelbelovende
cellulaire model te vergelijken met het echte humane binnenoor, is het ook
noodzakelijk om humaan adult cochleair weefsel te verwerven. Het krijgen van
meer kennis over de menselijke volwassen cochlea zal zowel onderzoekers als
artsen over de hele wereld ten goede komen.

Het bestuderen van de humane adulte cochlea, in het bijzonder de RNA- en
eiwitexpressiepatronen en morfologie.

fundamenteel onderzoek

Het verzamelen van cochleair weefsel.

Geincludeerde patiënten zullen een translabyrintische operatie ondergaan in het
kader van reguliere zorg (meestal is dit een vestibulair schwannoom). Dit is
een grote langdurige chirurgische ingreep (een hele dag operatie) en
verschillende significante risico's (zoals verlamming van de aangezichtszenuw,
intercraniële bloeding, herseninfectie, liquorlekkage). Tijdens en door deze
ingreep zullen patiënten hun resterende binnenoorfunctie (zowel cochlea als
vestibulair systeem) volledig verliezen. Het cochleaire weefsel zal echter
normaal gesproken in de patiënt acherblijven (ook al gaat het volledig
verloren). Om ook toegang te krijgen tot de cochlea zal de chirurg het
binnenoor enkele millimeters buiten de standaard (translabyrintische)
chirurgische route openen. Dit is een uiterst beperkte uitbreiding van de
gehele translabyrintische procedure. Het enige postoperatieve verschil voor de
geïncludeerde patiënten is dat ze een extra oortampon onder hun hoofdverband
krijgen. Gezien de translabyrintische benadering en de daarmee gepaard gaande
risico's, zijn er geen verhoogde of bijkomende risico's voor de patiënt tijdens
deze uitgebreide procedure.