"Karakterisering van intrahepatische immuunreacties en genexpressieprofielen bij patiënten met chronische hepatitis Delta"

Het hepatitis delta-virus (HDV) is een defectief RNA-virus dat de aanwezigheid
van het hepatitis B-virus (HBV) vereist om de samenstelling en afscheiding van
virions te voltooien. HDV-infectie kan voorkomen als een acute co-infectie met
zowel HBV als HDV, wat slechts bij 2% van de patiënten evolueert naar
chronische aandoeningen, of als een HDV-superinfectie bij patiënten met een
chronische HBV-infectie, resulterend in een chronische HBV-HDV co-infectie bij
70-90% van de patiënten. HBV-HDV co-infectie ("hepatitis delta") wordt
geassocieerd met ernstige leverbeschadiging die kan leiden tot snelle
progressie naar cirrose en hepatische decompensatie, evenals een hoger risico
op leverkanker in vergelijking met patiënten met een HBV-monoinfectie. In een
recente langetermijnstudie had 30% van de hepatitis delta-patiënten cirrose op
het moment van de diagnose, en ontwikkelde 31% van de niet-cirrotische
patiënten cirrose tijdens een mediane follow-up van 8 jaar. Deze percentages
zijn vergelijkbaar met die gerapporteerd in een cohort uit de jaren 90.

Op dit moment zijn de therapeutische opties voor hepatitis delta beperkt.
Behandeling met peginterferon alfa (PEG-IFN) kan resulteren in
niet-detecteerbaar HDV-RNA bij een klein deel van de patiënten, maar
terugvalpercentages zijn hoog. Behandeling met nucleo(s)tide analogen (NUC's)
beïnvloedt HDV-RNA niveaus niet direct, maar is effectief bij het onderdrukken
van HBV-replicatie en wordt daarom aanbevolen bij patiënten met gevorderde
leverziekte en detecteerbaar HBV DNA.
Er is beperkte informatie over de immuunstatus van chronische HBV-HDV-patiënten
die wel of niet aan therapie worden onderworpen, wat belangrijke informatie kan
opleveren die kan helpen bij het nemen van beslissingen over het ontwerp en de
selectie van nieuwe antivirale middelen die in ontwikkeling zijn. Het doel van
deze studie is om longitudinaal monsters te nemen van chronisch geïnfecteerde
HBV-HDV-patiënten om de immuun- en transcriptomische intrahepatische processen
te beschrijven.

Het nemen van levermonsters voor onderzoeksdoeleinden is mogelijk door het
verzamelen van fijne naaldbiopten (FNA). Complicaties zoals bloeding beperken
de frequentie van diagnostische kernnaaldbiopsieën (TB), en de cellen van
perifeer bloed moeten in plaats daarvan worden gebruikt als surrogaatmarkers.
Het verzamelen van fijne-naaldbiopten van de lever vertegenwoordigt een veilige
en minimaal invasieve methode die frequente cytologische monsters mogelijk
maakt. Tijdens deze procedure wordt een kleine naald (25 gauge of 0,5 mm)
gebruikt om hepatocyten en intrahepatische leukocyten uit de lever te
aspireren. Het lage percentage complicaties geassocieerd met een FNA en het
ontbreken van anesthetische maatregelen of observatie maken deze methode
geschikt voor de follow-up van leverimmunologie in een onderzoeksomgeving.

Om het fenotype, de functie en de genexpressieprofielen van immuuncellen en
hepatocyten in het bloed en de lever van patiënten met chronische hepatitis D
te karakteriseren.

prospectieve single center studie

De huidige studie brengt geen significante risico's met zich mee voor de
patiënten, en de enige last is het verzamelen van bloed en fine needle
aspiration (FNA). Zowel het verzamelen van bloed als FNA kunnen pijn en blauwe
plekken veroorzaken. In zeldzame gevallen kan FNA een bloeding in de lever
veroorzaken. De studie heeft geen direct voordeel voor de opgenomen
proefpersonen.